මහජන බැංකුවෙන් විශේෂ නිවේදනයක්

මහජන බැංකුවේ පවත්වාගෙන යන රාජ්‍ය ආයතනවල බැංකු ගිණුම් සම්බන්ධව පළවන නොමඟ යවන සුළු මාධ්‍ය වාර්තා පිළිබඳව කරුණු පැහැදිලි කරන එම බැංකුව අද (17) දිනයේදී විශේෂ නිවේදනයකින් පෙන්වා දෙන්නේ, සිය බැංකුවේ දැනට පවත්වාගෙන යන රාජ්‍ය ආයතනවල ගිණුම් වසා දමන ලෙස කිසිදු රාජ්‍ය ආයතනයක් සෘජුව හෝ වක්‍රව සිය බැංකුව වෙත උපදෙස් ලබාදී නොමැති බවයි. ‍

අදාළ නිවේදනයේ වැඩිදුරටත් පෙන්වා දෙන්නේ, 

''මහජන බැංකුව රාජ්‍ය ආයතන සඳහා බැංකු සේවා සැපයීමේ විශ්වසනීය හවුල්කරුවකු වන අතර, හුදු ලාභයම මූලික අරමුණු කර නොගනිමින් එම ආයතන වෙත සුවි‍ශේෂ සේවාවන් සපයන්නේ සිය ජාතික වගකීම මනාව වටහාගත්, දේශයේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් කැපවූ බැංකු ආයතනයක් ලෙසිනි. 

රාජ්‍ය සහ පෞද්ගලික අංශයේ ආයතන ඇතුළුව අපගේ සියලුම ගනුදෙනුකරුවන්ගේ මූල්‍ය අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා අප ආයතනය මනාව බලගැන්වී ඇති අතර, ඔවුන්ගේ සුවිශේෂී බැංකු අවශ්‍යතා සපුරාලන විවිධාංගීකරණය වූ බැංකු විසඳුම් සැපයීමේ විශිෂ්ට ‍සේවා වාර්තාවක් මහජන බැංකුව සතුව ඇති' බවයි. 

Read More

පාස්කු චෝදනාවෙන් ගැලවෙන්න මෛත්‍රී දැමූ පෙත්සම විභාගයට දින නියම වේ

පාස්කු ඉරුදින ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් තමන්ට එරෙහිව ගොනු කර තිබෙන පෞද්ගලික පැමිණිල්ලක් බලරහිත කරන ලෙස ඉල්ලා හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඉදිරිපත් කළ රිට් පෙත්සම පංච පුද්ගල විනිසුරු මඩුල්ලක් ඉදිරියේ ජූලි 31 වන දා විභාගයට ගැනීමට අභියාචනාධිකරණය අද (මාර්තු 17) නියෝග කර තිබේ.

එම පෙත්සම අද කැඳවනු ලැබූ අවස්ථාවේදී අභියාචනාධිකරණ සභාපති නිශ්ශංක බන්දුල කරුණාරත්න සහ ඒ. මරික්කාර් යන මහත්වරුන්ගෙන් සමන්විත අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු මඩුල්ල මෙම නියෝගය නිකුත් කර ඇත.

ඒ අනුව, අදාළ පෙත්සම ජූලි 31 සහ අගෝස්තු මස 9 වන දා විභාගයට ගන්නා බවට විනිසුරු මඩුල්ල සඳහන් කර තිබේ.

පාස්කු ඉරුදින ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් එල්ල වීමට නියමිත බවට බුද්ධි තොරතුරු ලැබී තිබියදී එය නොසලකා හැර සාපරාධී ලෙස රාජකාරිය පැහැර හැරීම සම්බන්ධයෙන් සිරිල් ගාමිණී පියතුමා ඇතුළු දෙදෙනෙකු විසින් හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට එරෙහිව කොටුව මහෙස්ත්‍රාත් අධිකරණය හමුවේ පුද්ගලික පැමිණිල්ලක් ඉදිරිපත් කරනු ලැබ තිබිණි.

එම පැමිණිල්ල සලකා බැලූ කොටුව මහෙස්ත්‍රාත්වරයා අදාළ පැමිණිල්ලේ සැකකරුවකු වශයෙන් නම් කර සිටින හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට අධිකරණයේ පෙනී සිටින්නැයි දන්වා සිතාසි නිකුත් කර තිබිණි.

ඒ අනුව, අදාළ සිතාසිය නිකුත් කර තිබෙන ආකාරය නීතියට පටහැනි බව ත් එබැවින් එය බල රහිත කිරීමේ රිට් ආඥාවක් නිකුත් කරන ලෙස ත් ඉල්ලමින් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන විසින් අභියාචනාධිකරණය හමුවේ මෙම පෙත්සම ඉදිරිපත් කරනු ලැබ තිබිණි.

Read More

අද රටපුරා මහජන බැංකු ශාඛා 272 ක් ක්‍රියාත්මකයි

අද (15) දිනයේදී මහජන බැංකු ශාඛා 340 න් ශාඛා 272 ක් පූර්ණ ලෙස ක්‍රියාත්මක වන බවත් පෙරවරු 10.30 වන විට කාර්ය මණ්ඩලයේ පැමිණීම 75% ඉක්මවූ බවත් මහජන බැංකුවේ වැඩ බලන ප්‍රධාන විධායක නිළධාරී, සාමාන්‍යාධිකාරී ක්ලයිව් ෆොන්සේකා පවසයි. 

ප්‍රධාන කාර්යාලය ඇතුළු ශාඛා 265 ක් හා සියළුම අංශ සාමාන්‍ය පරිදි මහජනතාවට බැංකු සේවා සැපයීම සඳහා ක්‍රියාත්මක වන බව ලංකා බැංකුවේ සාමාන්‍යාධිකාරී රසල් ෆොන්සේකා පෙන්වා දෙයි. 

Read More

මිටි තැනින් වතුර බස්සන වික්‍රමසිංහ ක්‍රමවේදය

ගාමිණී වියන්ගොඩ

මහජන ඡන්දයෙන් තේරී පත් වූ පමණින් හැම විටකම හොඳ නායකත්වයක් රටකට ලැබෙන්නේ නැත. හිට්ලර් බලයට පත්වුණේද මහජන ඡන්දයකිනි. මහජනතාව යනු, හැම මොහොතකම විශ්වාසය තැබිය හැකි සුපිළිපන් ජන රාශියක් නොවේ. එහෙත්, එම ජනතාව විසින් පත්කරගනු ලබන නායකත්වයක්, ජනතාවගේ අභිමතයෙන් තොරව පත්වන නායකත්වයකට වඩා, තමන්ගේ ක්‍රියාවන් සම්බන්ධයෙන් මහජනතාව වෙත වගවීමකින් බැඳී සිටී. වෙනත් සෑම ක්‍රමයකටම වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය රටකට යෝග්‍ය වන්නේ එබැවිනි. 

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ තීරණාත්මක සාධකය වන්නේ, පාලන කටයුත්ත පිළිබඳ උනන්දුවක් දක්වන සහ ඒ පාලන කටයුත්තට දෛනිකව සහභාගී වන සහ ඒ නිසාම, පාලනයට අදාළ තොරතුරුවලින් යාවත්කාලීන වන පුරවැසියන් ය. පාලන කටයුත්තට දෛනිකව සහභාගී වීම යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ, පළාත් පාලන, පළාත් සභා, පාර්ලිමේන්තු ආදී වශයෙන් තිබෙන විවිධ නියෝජන ජාලයක අපේක්ෂක/පාර්ශ්වකරුවන් වීම නොව. එසේම, පාරට එන හැම විරෝධතාවකටම සහභාගී වීමත් නොව. වැදගත් වන්නේ, තමන් වනාහී ලෙහෙසියෙන් රැවටීමට ලක්නොවන පිරිසක් ය යන්න, විවිධ ආකාරයෙන් විවිධ අදියරයන්හිදී පාලන අධිකාරය වෙත, විධිමත්ව සහ අවිධිමත්ව සන්නිවේදනය වීමට සලස්වන පිරිසක් වීමයි. 

ඉතා සුළු උදාහරණයක් ගත්තොත්, බසයක ගමන් කරන ඔබ, බස් රියැදුරා කන් බිහිරි කරවන හෝන් ගසමින්, අපරීක්ෂාකාරීව මාරක වේගයෙන් බසය ධාවනය කරන අවස්ථාවක, ඒ හැසිරීමට එරෙහිව වචනයක් හෝ කිව යුතුය. මුලදී මේ පියවර ගැනීමට ඉදිරිපත් වන්නේ ඔබ පමණක් විය හැකිය. එහෙත් කල්යත්ම, තවත් බොහෝ දෙනා ඔබේ සිවිල් මැදිහත්වීමට එක් වෙනු ඇත. “පොදු කටයුතු කෙරෙහි මැදිහත්වීමට උදාසීන වීම සඳහා ගෙවිය යුතු මිල වන්නේ, කුරිරු පාලකයන්ගේ අණසකට අවසානයේ යටත් වීමට සිදු වීම” යැයි ප්ලේටෝ කියා තිබේ. පසුගිය සති කිහිපයේ මදාවි බස් රියැදුරන් නිසා අවාසනාවන්ත ඉරණම්වලට ගොදුරු වූ පිරිස රාශියකි. මේ බස් රියැදුරා, රටේ රියැදුරා හෙවත් නායකයාට ආදේශ කළ විට, ප්‍රපාතයට බසය පෙරළීමේ කතාව, ප්‍රපාතයට රටක් වැටීමේ කතාවට හැම අතකින්ම සමාන වනු ඇත. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඒ සඳහා වන නූතන සාදෘශ්‍යයි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂට වඩා රනිල් වික්‍රමසිංහ, එක අර්ථයකින්, අනතුරුදායකයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ 69 ලක්ෂයක් ජනතාව විසින් තෝරා පත්කර ගත් නායකයෙකු වුණු නිසා ඔහුගේ කර මත තිබුණු ‘වගවීම’ පිළිබඳ බර රනිල් වික්‍රමසිංහට නැත. ඔහු වගවිය යුතු ජනතාවක් නැත. කිසි ජනතාවක් විසින් ඔහු පත්කරගෙන නැති බැවිනි. ඒ නිසා, ‘රෝමය ගිනි ගනිද්දී පවා’ ජනතාව සමග විහිළු කිරීමට සහ සමච්චල් කිරීමට ඔහුට පිළිවන. ‘කල් දාන්න තරම් ඡන්දයක් තිබුණෙ නැහැ’ කියමින් ඔහු තනියෙන් සිනාසෙන්නේ එබැවිනි. මීට කලකට පෙර, ‘කවුද හොරා? කවුද හොරා?’ කියමින් පාර්ලිමේන්තුවේ ඔහු උඩ පැන්න හැටි අපේ වැලිකළිය සිහියට නැංවීය. එදා ඔහුට ඡන්දයක් තිබුණි. අද වන විට, ‘උඹලාගේ ඡන්දෙකින් මං බලයට පත්වෙලා නැහැ’ යි බය නැතිව කීමට ඔහුට පුළුවන් කම තිබේ. අනතුර තිබෙන්නේ එතැනයි. වසර පනහකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ තමන්ව කොන් කළ ජනතාවකගෙන් පළිගැනීමක ඔහු නිරතව සිටීද යන කුකුස කෙනෙකු තුළ විටෙක ඇති වුණොත් එහි පුදුමයක් නැත. 

ලෙඩා මැරුණොත්, බඩ සුද්ද වී වැඩක් නැත

ගෝඨාභය රාජපක්ෂට කළ නොහැකි වූ හොඳ දේවල් රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ වන විට සිදු කොට ඇති බව ඇත්තයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ගෝඨාභය කළ බොහෝ නරක දේවල් රනිල් වික්‍රමසිංහ ආපස්සට හරවමින් සිටී. ඒ හොඳ දේවල් සියල්ල, ගෝඨාභය වැනි අදූරදර්ශී සහ ආධුනික පාලකයෙකු හැරුණු විට, ඕනෑම සාමාන්‍ය නායකයෙකුට කළ හැකි දේවල් ය. ගෑස් පෝලිම් නැති කිරීම, පෙට්‍රල් පෝලිම් නැති කිරීම, භාණ්ඩ හිඟය යම් පමණකට අවම කරගැනීම ආදිය ඒ අතර වෙයි. එහෙත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අව-පාලනය නිසා දරන්ට සිදු වූ සමස්ත පාඩුව, රනිල් වික්‍රමසිංහ දැන් පියවමින් සිටින්නේ, ඇති-හැකි එකාගේ නොව, නැති-බැරි එකාගේ වියදමිනි. එසේ කිරීමේදී, ගෝඨාභය තුළ තිබූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මායාවත් උනා දැමීමට රනිල් වික්‍රමසිංහට සිදුව තිබේ.  

ව්‍යපාරයක් එක දිගට පාඩු පිට පවත්වාගෙන යා නොහැක. බංකොළොත් නොවී සිටීමට නම් පාඩුව පියවාගත යුතුය. ඊට ඇත්තේ ස්වායත්ත ක්‍රම දෙකකි. එකක් ආදායම වැඩි කරගැනීමයි. දෙක, වියදම අඩු කරගැනීමයි. එක් කුඩා පවුල් ව්‍යාපාරයක් ඇතැයි සිතන්න. ඒ ව්‍යාපාරයේ ආදායම සහ වියදම අතර දවසකට රුපියල් 1000 ක ලාභයක් තිබේ. මේ පවුලේ සාමාජිකයන්ගේ දෛනික වියදම රුපියල් 1500 කි. ඒ අනුව හැම දවසකම රුපියල් 500 ක පාඩුවක් ව්‍යාපාරිකයාගේ ලෙජරයේ සටහන් වෙයි. ඔහු කරන්නේ, බඩු මිල සියයට 50 කින් ඉහළ දැමීමයි. ඉන්පසු පවුලේ දරුවන්ද, පවුලේ ආදායම දැන් ඉහළ ගොස් ඇති නිසා, තමන්ගේ වියහියදම් ඉහළ දමයි. ඒ ප්‍රශ්නය මේ කියන ව්‍යාපාරිකයා විසඳාගන්නේ නැවත බඩු මිල ඉහළ දැමීමෙනි. 

දැන්, මේ පවුලේ ප්‍රශ්නය වෙනුවෙන් එක දිගටම වන්දිය ගෙවන්නේ, ඒ කඩෙන් බඩු ගන්නා පාරිභෝගිකයන් බව පැහැදිලියි. රටක් වශයෙන් ගත් විට, මේ පවුලේ සාමාජිකයන්ට සමාන වන පාර්ශ්ව රාශියක් රටක සිටී. ඒ අතර, රට කරවන දූෂිත පාලකයන් මූලිකයි. ඊළඟට, අකාර්යක්ෂම සහ දූෂිත රාජ්‍ය සේවය, පාඩු ලබන රාජ්‍ය ව්‍යවසාය, ජාවාරම්කාර පෞද්ගලික ව්‍යාපාර, රාජ්‍ය දේපළ සොරකම, ඥාති සංග්‍රහය, නාස්තිය සහ දූෂණය ආදිය දකින්ට තිබේ. මේ සියලු පාර්ශ්වවල පාඩු පියවා ගැනීමේ එකම මාර්ගය පාරිභෝගිකයන්/මහජනතාව මත බදු බර පැටවීම පමණක් නම්, ඒ රට කිසි දවසක ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩඑන්නේ නැත. මන්ද යත්, ආර්ථික විද්‍යානුකූලව ගත්තොත්, සාමාන්‍ය පාරිභෝගිකයාගේ ක්‍රය ශක්තියේ (මිලදී ගැනීමේ හැකියාවේ) සීමාවක් තිබෙන බැවිනි. අනිත් පැත්තෙන් සමාජ විද්‍යානුකූලව ගත්තොත්, සමාජ අසාධාරණයට එරෙහි ජනතා අසහනය වර්ධනය වීමෙන්, නීතිය හා සාමය බිඳවැටෙන බැවිනි. මේ නිසා, ආදායම වැඩි කරගැනීම සහ වියදම අඩු කරගැනීම අතර එකිනෙක ගැටගැසුණු අන්‍යොන්‍ය බැඳියාවක් තිබිය යුතුය. එවැනි බැඳියාවක් තිබෙන බව මහජනතාවට පෙනෙන්ට තිබිය යුතුය. එහෙත් එවැන්නක් දැනට පේනතෙක් මානයකවත් නැත. 

රනිල් වික්‍රමසිංහගේ මාදිලිය වී ඇත්තේ අර පවුලේ ව්‍යාපාරිකයාගේ ප්‍රාථමික වෙළෙඳ ක්‍රමවේදයයි. ඔහු පෙට්‍රල් ලීටරයක මිල රුපියල් සිය ගණනකින් වැඩි කෙළේය. එහෙත්, තෙල් සංස්ථාවේ අධිකතර සේවක සංඛ්‍යාව, දූෂණය සහ නාස්තිය අඩු කිරීමට කිසි පියවරක් ගත්තේ නැත. විදුලි බිල සියයට 1200 කින් ඉහළ දැම්මේය. එහෙත් විදුලිබල මණ්ඩලයේ මාෆියාවට අත තිබ්බේ නැත. ඔහු ඇත්තෙන්ම කරමින් සිටින්නේ, සාමාන්‍ය කෙනෙකුට කළ හැකි පහසුම වැඩකි. ඔහුගේ අවාසනාවට, ඒ ‘පහසුම’ වැඩය පවා දැන් ඔහුට කිරීමට සිදුව ඇත්තේ ඉතා අපහසු තත්වයන් යටතේ ය. මන්ද යත්, ජනතාව ඉන්නේ හොඳටම හෙම්බත් වූ තත්වයක බැවිනි.

රෝග ලක්ෂණ කිහිපයක්

පසුගිය දිනවල ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය තුළ පළ වූ විමර්ශනාත්මක හෙළිදරව් කිරීම් කිහිපයක් වෙත අවධානය යොමු කිරීම වැදගත් ය. ඉන් එක් වාර්තාවකට අනුව, “ග්ලෝබල් ෆිනෑන්ස් ඉන්ටෙග්‍රිටි” නමැති ජාත්‍යන්තර විමර්ශන කණ්ඩායම පෙන්වා දෙන පරිදි, 2009-2017 කාලය තුළ ලංකාවේ අපනයන අංශයෙන් උපයාගත් විදේශ ආදායමෙන් ඩොලර් බිලියන 36 ක් නැවත ලංකාවට පැමිණ නැත. ලංකාවෙන් අපනයන කෙරෙන භාණ්ඩයක හෝ සේවාවක ආදායම මාස 6 ක් ඇතුළත ආපසු ලංකාවට ගෙන්වා ගත යුතු බව නීතියේ සඳහන්ව තිබේ. එහෙත් ඉහත දත්තවලට අනුව, සෑම අවුරුද්දකම ඩොලර් බිලියන 4.5 ක අපේ මුදලක් විදේශ බැංකුවක් තුළ හැංගෙයි. 

දැන්, මේ ප්‍රමාණය ලංකාවේ වර්තමානයේ අප අත්දකින වෙනත් සාධක දෙකක් සමග මනෝමයෙන් සසඳන්න: 

(1) ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන් දැන් මාස හතක් තිස්සේ ණයක් ලබාගැනීමට අප වෙහෙසෙමින් සිටී. ඒ මුළු ණය ප්‍රමාණය කොපමණද? අවුරුදු හතරක කාල පරාසයක් තුළ කෑලි වශයෙන් ලැබෙන ඩොලර් බිලියන 2.9 කි! 

(2) ලංකාවේ වර්තමාන සමස්ත විදේශ ණය ප්‍රමාණය කුමක්ද? ඩොලර් බිලියන 52 කි! 

මෙරට සම්පත් සහ/හෝ ව්‍යාපාරික අවස්ථා උපයෝජනය කොට ලැබූ විදේශ ආදායමෙන් විශාල කොටසක් ව්‍යපාරිකයන් විසින් මෙසේ විදේශ බැංකුවල සඟවා තබා ඇත්තේ එවන් දුෂ්කර තත්වයක් තිබියදී ය. මේ කියන කාලය (2009-2017) විදේශ විනිමය හිඟයකට රටක් වශයෙන් අද මෙන් මුහුණදී සිටි කාලයක් නොවේ. (අද කාලයේ ලංකාවට ඩොලර් අරගෙන ආවොත් ආපසු ඒවා අවශ්‍ය වන අවස්ථාවක පිටරට ප්‍රයෝජනය සඳහා යොදාගත නොහැකි නිසා කෙනෙකු එම මුදල විදේශයක සඟවා තැබීමෙහි යම් සාධාරණත්වයක් තිබේ.) එහෙත් මගේ තර්කය මෙයයි: වර්තමානයේ මෙන් බෙල්ල හිර කරන විනිමය සීමා නොමැති එවැනි කාලයකත් එතරම් විශාල විදේශ විනිමය ප්‍රමාණයක් පිටරටවල බැංකුවල හංගා තැබූ ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවක්, අද වැනි දවසක කොහොම කරනවා ඇත්ද! රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ දක්වා ඒ සම්බන්ධයෙන් කිසි පියවරක් ගෙන නැත. 

ඊළඟ වාර්තාව මෙසේ ය: විදුලි බිල සියයට 1200 කින් වැඩි කෙරුණි. ඒ, විදුලි බල මණ්ඩලයේ පාඩුව පියවා ගැනීමටලු. (දැන් අර නිදර්ශනයේ සඳහන් කුඩා ව්‍යාපාරිකයාගේ ‘පාඩුව’ මතක් කරගන්න): ඇමතිවරුන් 54 දෙනෙකු, 2022 නොවැම්බර් 13 වැනිදා වන විට නොගෙවා හැර ඇති විදුලි බිල රුපියල් මිලියන 420 කි! රටේ ආරක්ෂක අංශවල ප්‍රධානීන් නොගෙවා හැර ඇති විදුලි බිල රුපියල් මිලියන 5000 ඉක්මවයි! අපෙන් (මහජනයාගෙන්) පියවාගත යුතුව ඇතැයි කියන විදුලිබල මණ්ඩලයේ ‘පාඩුව’ තුළ මේ සියලු ‘පොලු’ අන්තර්ගතයි. රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩුව මේ සම්බන්ධයෙන් කිසි පියවරක් ගෙන නැත. 

සමාජ සාධාරණත්වය සහ ප්‍රශ්නයේ අරටුව 

විදුලි බිල නොගෙවා හැරීම් පැත්තකින් තියන්න: වැඩි කරන ලද විදුලි බිල තුළ තිබෙන සමාජ සාධාරණත්වය කුමක්ද? මසකට විදුලි ඒකක 30 ට අඩුවෙන් පාවිච්චි කරන දුප්පතෙකු කලින් ගෙව්වේ රුපියල් 130 කි. දැන් ඔහුගේ විදුලි බිල රුපියල් 1500 ක් වන්නේය. එය, සියයට 1200 ක වැඩි වීමකි. අනිත් පැත්තෙන්, මසකට විදුලි ඒකක 300-1000 ක් වැනි විශාල ධාරිතාවක් පාවිච්චි කරන පොහොසතෙකුගේ විදුලි බිල වැඩි වන්නේ සියයට 200 කින් පමණි.

ප්‍රශ්නයේ අරටුවට ගියොත් මෙසේ ය: ජල විදුලි ඒකකයක් නිපදවීමට වැය වන මුදල රුපියල් 2.76 කි. සුළං විදුලි ඒකකයක් නිපදවීමට වැය වන මුදල රුපියල් 10 කි. සූර්ය බලශක්ති විදුලි ඒකකයක් නිපදවීමට වැය වන මුදල රුපියල් 30 කි. ගල්අඟුරු බලාගාර විදුලි ඒකකයක් නිපදවීමට වැය වන මුදල රුපියල් 50 කි. බොරතෙල් සහ ඩීසල්වලින් විදුලි ඒකකයක් නිපදවීමට වැය වන මුදල රුපියල් 125 කි. එසේ තිබියදී, තවමත් අපේ රටේ විදුලි අවශ්‍යතාවයෙන් සියයට 50 කටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් නිපදවෙන්නේ, අවසානයට කී වැඩිම වියදමක් යන (ගල්අඟුරු සහ බොරතෙල්-ඩීසල්) ක්‍රමය තුළිනි. ඒ ඇයි? ඒවා ආනයනය කරන කොමිස් මාෆියාවක් විසින් රටේ විදුලිබල ජනනය පිළිබඳ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය හසුරුවන බැවිනි. 

එසේම, පෞද්ගලික අංශයෙන් වැඩි මිලට විදුලිය මිලදී ගැනීමෙන් විදුලිබල මණ්ඩලයේ දූෂිතයන්ට කෝටි ගණනින් කොමිස් ගැසිය හැකි නිසා ය. 2021 වර්ෂයේදී පමණක් රුපියල් මිලියන 6500 ක විදුලිය ප්‍රමාණයක් පෞද්ගලික අංශයෙන් විදුලිබල මණ්ඩලය මිල දී ගෙන ඇත. එයිට්කන් ස්පෙන්ස් නමැති එක් ආයතනයක් පමණක් මෙසේ රජයට විදුලිය විකිණීමෙන් අවුරුදු 5 ක කාලයක් තුළ (2016-2021) ලබා ඇති ශුද්ධ ලාභය රුපියල් මිලියන 6800 ඉක්මවයි. අවසානයේ මේ සියල්ලේ ප්‍රතිඵලය වන්නේ, අධිකතර විදුලි බිලක් සාමාන්‍ය ජනතාවගේ කර මතට වැටීමයි. එය හැඳින්වෙන්නේ, විදුලිබල මණ්ඩලයේ ‘පාඩුව’ පියවා ගැනීම වශයෙනි.     

මේ සියල්ල, දූෂණය හා බැඳුණු දේශපාලනික සහ ව්‍යුහාත්මක ප්‍රශ්නයි. පළමුවත් ආර්ථිකය, දෙවැනුවත් ආර්ථිකය සහ තෙවැනුවත් ආර්ථිකය යැයි කියන රනිල් වික්‍රමසිංහගේ වට්ටෝරුව සත්භාවයෙන් යුක්ත නම්, ඔහු වැඩ පටන්ගත යුත්තේ මේ ව්‍යුහාත්මක ගැටළු නිරාකරණය කිරීමට පටන් ගැනීමෙන් මිස, එදා වේල ගැටගසා ගැනීමට නොහැකිව විරෝධය පාන මිනිසුන් මර්දනය කිරීමෙන් සහ මැතිවරණ කල්දැමීමෙන් නොවේ. 

Read More

ඡන්දයේ බාලගිරි දෝෂය හා ආණ්ඩුවේ කළුකඩ දේශපාලනය

ගාමිණී වියන්ගොඩ

පළාත් පාලන ඡන්දයක් මේ මොහොතේ නොපවත්වනු ඇත්තේ, ඒ සඳහා වන කිසි නීති තර්කයක්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් හෝ පළාත් පාලන මැතිවරණයට අදාළ වෙනත් පනත්වලින් හෝ සොයාගැනීමේ ඈතක ඉඩක්වත් ආණ්ඩුවට ඇති නිසා නොව. නීතිමය වශයෙන් ගත් කල, ලබන මාර්තු මාසයේදී ආණ්ඩුව අනිවාර්යයෙන්ම මේ මැතිවරණය පැවැත්විය යුතුව තිබේ. එහෙත්, ව්‍යවස්ථාමය අවශ්‍යතාවක් හෝ පැනවීමක්, යථාර්ථයක් වීම හෝ නොවීම තීරණය වන්නේ, හුදෙක් නෛතික පැනවීම් පමණක් පෙරදැරිව නොවේ. එවැනි නෛතික පදනම් මත පමණක් පිහිටා විනිශ්චයන්ට පැමිණිය හැකි කාරණා නැතිවා නොවේ. උදාහරණයක් වශයෙන්, දින 52 ආණ්ඩු කුමන්ත්‍රණයේ නීත්‍යානුකූල භාවය, හුදෙක් නෛතික රාමුවක් තුළ සහ ව්‍යවස්ථාපිත භාවය තුළ නිර්වචනය කොට යම් විනිශ්චයකට පැමිණිය හැකිව තිබුණි. තවත් උදාහරණයක් ගත්තොත්, ව්‍යවස්ථාවෙන් පැනවෙන නියමිත කාලය ඉකුත් වීමට කලින් පාර්ලිමේන්තුවක් විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයෙකු පියවර ගත්තොත්, ඒ සම්බන්ධයෙන් නිශ්චිත විනිශ්චයකට පැමිණීමේ හැකියාවක්ද නෛතික රාමුව තුළ තිබේ. 

එහෙත්, එම කාරණයම අනිත් පැත්තට පෙරළා බලන්න: කල් ඉකුත් වීමෙන් පසුවත් මැතිවරණයක් පැවැත්වීමෙන් ආණ්ඩුවක් වැළකී සිටියොත්, ඒ සඳහා ආණ්ඩුව පැත්තෙන් සැපයෙන භෞතික සහ ප්‍රායෝගික හේතුවාචක අධිකරණයක සැලකිල්ලට ගැනීම සිදු වනු ඇත. මන්ද යත්, මැතිවරණයක් පැවැත්වීම, භෞතික අර්ථයකින්, නීතියට පිටස්තර වෙනස් පරාසයන් කරා විහිදෙන බැවිනි. හෙවත්, වෙනත් කොන්දේසිවලට යටත් වන බැවිනි. උදාහරණයක් වශයෙන්, බරපතල කෝවිඩ් තර්ජනයකට මුහුණදී සිටින අවස්ථාවක මැතිවරණයක් කල්දැමීම, ව්‍යවස්ථාවේ කෙසේ සඳහන්ව තිබුණත්, යුක්තිසහගත හේතුවාචකයක් වශයෙන් පිළිගැනීමේ යම් අවකාශයක් භෞතික අනතුර විසින් සපයා දෙනු ලැබේ. ඒ ආකාරයෙන්ම, මැතිවරණයක් පැවැත්වීම සඳහා අවශ්‍ය කරන මුදල් සහ වෙනත් සම්පත් සපයා ගැනීමේ නොහැකියාව, විශේෂිත ආර්ථික වසංගත තත්වයක් නිසා අසීරු වන අවස්ථාවකත්, මැතිවරණයක් කල්දැමීමේ හේතුවාචකය පිළිගැනීමට සිදුවීමේ භෞතික තත්වයක් නිර්මාණය කෙරේ.

මහ භාණ්ඩාගාරයටත් වඩා ආණ්ඩුවේ දේශපාලනය බංකොළොත්

ආණ්ඩුව මේ මොහොතේ කටයුතු කරන්නේ මේ අවසානයට කී පදනම යටතේ ය. එනම්, මැතිවරණයක් පැවැත්වීමට මුදල් නැත යන හේතුවාචකයයි. මහ භාණ්ඩාගාරය මුදල් නැතැයි කියන්නේ නම්, මුදල් නොලැබුණොත් ඡන්ද පත්‍රිකා මුද්‍රණය කළ නොහැකි යැයි රජයේ මුද්‍රණාලයේ අධිපතිනිය කියන්නේ නම්, රුපියල් බිලියන දෙකකට අධික මුදලක් තමන්ට නොලැබෙන්නේ නම් මැතිවරණය සඳහා අවශ්‍ය කරන යටිතල ආරක්ෂාව සැපයීමේ හැකියාවක් තමන්ට නැතැයි පොලිස්පතිවරයා කියන්නේ නම්, මැතිවරණය පැවැත්වීමේ නෛතික අවශ්‍යතාව, මුදල් සපයාගැනීමට හැකිවීමේ හෝ නොහැකි වීමේ භෞතික කාරණයට යට කිරීමට සිදු වෙයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, මැතිවරණයක් නොපැවැත්වීම වියදමකින් තොරව කළ හැකි දෙයක් වන අතර, මැතිවරණයක් පැවැත්වීම සඳහා වියදමක් සහ තවත් යෙදවුම් රාශියක් අවශ්‍ය කෙරෙන බවයි. ඒ වියදම සහ යෙදවුම් සම්පාදනය කිරීමේ වගකීම භාරගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම, පවතින නීතියේ හෝ ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රතිපාදනවලට පිටින් සිදු කිරීමේ හැකියාවක්, විශේෂිත තත්වයන් යටතේ පාලකයන්ට ලැබෙනු ඇත. රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු වර්තමාන ආණ්ඩුව රැඳෙන්නේ, ඒ ‘හයිය’ මතයි. අවසාන විග්‍රහයේදී, රටේ ආර්ථික දුර්වලතාව, පාලකයෙකුගේ දේශපාලනික හයියක් බවට පරිවර්තනය කර ගැනෙන තත්වයක් ඒ අනුව නිර්මාණය වී ඇති බවක් පෙනේ. 

සත්භාවය සහ සදාචාරය වෙනුවට මෙහිදී ප්‍රතිස්ථාපනය වන්නේ, වංචාව සහ බොරුවයි. පාලකයා දෙන මේ ව්‍යාජ හේතුවාචකය (මුදල් නැතැයි කීම) අභියෝගයට ලක්කිරීම අධිකරණයක් විසින් කෙරෙනු ඇතැයි අපේක්ෂා කළ නොහේ. හිස් භාණ්ඩාගාරයක් ඇති මොහොතක, ව්‍යවස්ථාවෙන් පැනවෙන රාජකාරියක් වුව නොකර හැරීමට පෙළඹෙන පාලකයෙකු විෂයයෙහි, නීතිය අකුරට ක්‍රියාත්මක වන බවට (එනම්, පළාත් පාලන ඡන්දය පැවැත්වෙන බවට) වගබලාගැනීමේ අධිකරණමය කාර්යභාරයත් දුර්වල වෙයි. 

පළාත් පාලන ඡන්දය පැවැත්වීම ආශ්‍රයෙන් ඉදිරිපත්ව තිබූ පෙත්සම් කිහිපයක් පසුගිය සතියේ විභාග කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය, මැතිවරණ කොමිසමට එම ඡන්දය පැවැත්වීමේ කටයුතු ඉදිරියට කරගෙන යාමට බාධාවක් නැති බව ප්‍රකාශයට පත්කෙළේය. මෙය විශාල ‘ජයග්‍රහණයක්’ වශයෙන් විපක්ෂය හඳුන්වා තිබුණත්, ජයපැන් බීමට තරම් කාරණයක් ඒ විනිශ්චය තුළ ගැබ්ව නොතිබුණු බව බැලූ බැල්මට පෙනෙන්ට තිබුණි. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කියා ඇත්තේ, පළාත් පාලන ඡන්දය පැවැත්වීමට නීතිමය බාධාවක් නැති බව පමණි. එවැනි නීතිමය බාධාවක් ඇති බවක්, රනිල් වික්‍රමසිංහ හෝ ආණ්ඩුව හෝ කියා නැත. සැබෑ ප්‍රශ්නය වන්නේ, ඡන්දය පැවැත්වීම සඳහා මුදල් නැති බවට ආණ්ඩුව කරන ප්‍රකාශය සත්‍යයක්දැයි සොයා බැලීමත්, එය අසත්‍යයක් නම්, අදාළ ඡන්දය පැවැත්විය යුතු බවට විධිමත් නියෝග පැනවීමත් ය. එහෙත් එවැන්නක් පිළිබඳ කිසිවක් ඉහත කී අධිකරණ තීන්දුව තුළ අඩංගු නොවුණි. 

කළුකඩයක් යනු, වෙළෙඳපොළේ හිඟකමක් නිසා නිර්මාණය වන අසාමාන්‍ය තත්වයකි. එහිදී සිදුවන්නේ, හිඟ භාණ්ඩයේ හෝ සේවාවේ නිෂ්පාදන වියදම සහ සාධාරණ ලාභය අභිභවා යන මිලක් කළුකඩකාරයා විසින් හිතුවක්කාරී ලෙසින් ක්‍රියාත්මක කරනු ලැබීමයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ජාවාරම්කාරයෙකු විසින් හිඟකම ගසාකනු ලැබීමයි. වර්තමාන ආණ්ඩුව, පළාත් පාලන මැතිවරණය පැවැත්වීමට වැය වෙතැයි කියන වියදම, ඒ අර්ථයෙන් කළුකඩයකට සමානයි. මෙහිදී වියදම යනුවෙන් මා අදහස් කරන්නේ, හුදෙක් ඇස්තමේන්තුගත නාමික වියදම පමණක් නොවේ. ඒ වියදම දැරීමට තමන්ට ඇතැයි ආණ්ඩුව කියන ව්‍යාජ නොහැකියාවත් ඒ වියදමට ඇතුළත් වෙයි. එවිට ලැබෙන්නේ, අනවශ්‍ය තරමට පුම්බන ලද තත්වයකි. එය, රටේ ඇත්ත වශයෙන් පවතින ආර්ථික අර්බුදය, තමන්ගේ දේශපාලන බලය තව කාලයක් රැකගැනීම සඳහා, විශාලනය කොට පෙන්වා අනිසි වාසියක් ලබාගැනීමට බැලීමකි. 

ආවස්ථික පිරිවැය යනුවෙන් හැඳින්වෙන දෙයක් තිබේ. එනම්, යම් දෙයක් මිල දී ගැනීමට සිදුවීම නිසා, ඒ මුදලින් මිල දී ගත හැකිව තිබූ වෙනත් දෙයක් මිල දී ගැනීමට නොහැකි වීමේ පාඩුවයි. වර්තමාන ආණ්ඩුව පැත්තෙන් ඉදිරිපත් කෙරෙන බොහෝ තර්ක වැටෙන්නේ මේ ගණයටයි. එය, මේ වන විට මොන තරම් හාස්‍යාකාර මට්ටමකට වැටී ඇත්ද කිවහොත්, ආණ්ඩුව වෙනුවෙන් කරුණු දක්වන සමහරු සමාජ මාධ්‍ය තුළ මෙසේ සඳහන් කර තිබෙනු දක්නට ලැබුණි: “පළාත් පාලන මැතිවරණය සඳහා තාප්පවල තවරන පාප්ප සඳහා යොදාගන්නා පිටි, නිරාහාර මිනිසුන්ට ආහාරයට ගත හැකි රොටි සඳහා පාවිච්චියට ගත හැකිය. තාප්පවල අලවන පෝස්ටර් සහ තවරන තීන්ත, පොත් මුද්‍රණය සඳහා යොදාගත හැකිය.” (වචන වෙනස් විය හැකි වෙතත්, ඒ පණිවිඩය තුළ ගැබ්ව තිබූ දළ අදහස එවැන්නකි).

මේ මොහොතේ පළාත් පාලන ඡන්දයක් නොපැවැත්වීමට ආණ්ඩුව තීරණය කරන්නේ, ආර්ථික කාරණා නිසා නොව, දේශපාලනික කාරණා නිසා ය. ඒ ආශ්‍රයෙන් කාරණා කිහිපයක් පෙළගැස්විය යුතුව තිබේ. ඉන් පළමුවැන්න වන්නේ, වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාට සහ ආණ්ඩුවට සුජාත ජනවරමක් නැති බව, මේ අවස්ථාවේ පැවැත්වෙන ඕනෑම මැතිවරණයකින් නිට්ටාවට ඔප්පු වීමේ ශක්‍යතාවයි. නිදහසේ පටන් බලයට පත් බොහෝ ආණ්ඩු, තමන්ගේ ධුර කාලය අතරමැද පැවැත්වෙන පළාත් පාලන හෝ පළාත් සභා මැතිවරණවලින් මීට පෙර පරාජය වී නැතිවා නොවේ. එසේ වූ පමණින්, පවතින මහ ආණ්ඩුවේ හෝ ජනාධිපතිවරයාගේ සුජාත භාවය අවසන් වෙතැයි සැළකුණේ නැත. එහෙත්, වර්තමාන ආණ්ඩුව සහ ජනාධිපතිවරයා සෑම අර්ථයකින්ම, මීට පෙර පැවති සෑම ආණ්ඩුවකින්ම සහ හිටපු සෑම ජනාධිපතිවරයෙකුගෙන්ම වෙනස් වෙයි. ජනාධිපතිවරයාගේ පටන් අගමැතිවරයා ඇතුළු ඇමති මණ්ඩලයක් මහා ජනතා නැඟිටීමකින් ගෙදර යැවූ පළමු අවස්ථාව මෙයයි. එසේම, එක ආසනයක් පමණක් හිමි පක්ෂයකින් කෙනෙකු ජනාධිපති තනතුරට පත් පළමු අවස්ථාවත් මෙයයි. (එය ලංකාවේ පමණක් නොව, මුළු ලෝකයේමත් පළමු අවස්ථාව වන්නේය). එවැනි අවස්ථාවක ආණ්ඩුවේ සුජාත භාවය බිම් මට්ටමින් නිශ්චිත වශයෙන්ම පරාජය කරනු ලැබීම, දැනට හොබවන බලය පිළිබඳ විශාල අර්බුදයක් නිර්මාණය කරනු ඇත. රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ ඔහුගේ පොහොට්ටු ආණ්ඩුව, ඕනෑම වියදමක් දරා, පළාත් පාලන ඡන්දය වැළැක්වීමට වලිකන්නේ එබැවිනි. 

ඊයේ වන විට, මැතිවරණ කොමිසමේ කොමසාරිස් ජෙනරාල්වරයාට අනුව, තැපැල් ඡන්දය දින නියමයක් නැතිව කල් දමා තිබේ. එහෙත්, මැතිවරණ කොමිසමේ සභාපතිවරයාට අනුව, මෙය තැපැල් ඡන්දය කල් දැමීමක් නොව, තැපැල් ඡන්ද පත්‍රිකා බෙදාහැරීමේ දිනය කල් දැමීමක් පමණි. අප පිළිගන්නේ කාගේ කතාවද? ඒ කෙසේ වෙතත්, තව සතියකින් හෝ දෙකකින් අපට යථාර්ථය මුණගැසෙනු ඇත. සල්ලි නැතිව ඡන්දය කළ නොහැකි බව මැතිවරණ කොමිසමේ සභාපතිවරයාටද එවිට කීමට සිදු වනු ඇත. 

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අනතුරේ

මෙය ඉතා අයහපත් පූර්වාදර්ශයකි. මෙපමණ කලක්, විවිධ අවසරයන් යටතේ ඡන්ද කල් දමා තිබේ. සිරිමා බණ්ඩාරනායක සහ ජේ. ආර්. ජයවර්ධනත් එසේ කළෝය. එහෙත් ඒ සෑම අවස්ථාවකම, හරියට හෝ වැරදියට, ව්‍යවස්ථාමය අර්ථ නිරූපණයක් අස්සේ සැඟවීමට ඔවුන්ට හැකි විය. ව්‍යවස්ථාවේ සහායකින් තොරව, ව්‍යවස්ථාවට පිටස්තර ආර්ථික හේතුවක් හුවාදක්වා ඡන්දයක් නොපවත්වා සිටීමට යන පළමු අවස්ථාව මෙයයි. දැන් මෙසේ සිතන්න: ඊළඟ මහ මැතිවරණය සහ ජනාධිපතිවරණය අභියසදීත්, ‘සල්ලි නැති නිසා ඡන්දය පැවැත්විය නොහැකි’ යැයි මෙලෙසින්ම පාලකයන් කීවොත් ඇති වන තත්වය කුමක්ද? 

සල්ලි නැති වුණේ කෙසේද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂ කඳවුරේ අදූරදර්ශී දැක්ම නිසා ය. තෙල් ජාවාරම්කාරයන්ගේ, සීනි ජාවාරම්කාරයන්ගේ බදු කපාහැරීමෙන් භාණ්ඩාගාරයට ලැබිය යුතු ප්‍රකෝටි ගණන් ආදායම් පවා අහිමි කළ නිසා ය. කුණු පොහොර නැව්වලට ඩොලර් මිලියන ගණන් ගෙවූ නිසා ය. ඒ දීර්ඝ ජාවාරම් වැලට සම්බන්ධ ගෝඨාභයගේ සහ මහින්ද රාජපක්ෂගේ පටන්, මේ කිසිවෙකු අදටත් නීතිය ඉදිරියට පමුණුවා තිබේද? එසේ නොකොට, රටක් බංකොළොත් කළ ඔවුන්ගේ වරදට රටේ ජනතාව තමන්ගේ ඡන්ද අයිතියත් නැති කරගැනීමෙන් වන්දි ගෙවිය යුතුද? 

ඒකාධිපතියන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාශ කරන්නේ එක රැයකිනි. එහෙත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටිතියි කියන සහ තමන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී යැයි කියාගන්නා දේශපාලනඥයෝද ඒ හා සමානවම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට විණකටිති. හාවර්ඩ් විශ්ව විද්‍යාලයේ මහාචාර්ය ස්ටීවන් ලෙවිට්ස්කි සහ ඩැනියල් සිබ්ලාට් ලියූ “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජ්‍ය ක්‍රම මියයන්නේ කෙසේද?” නමැති කෘතියේ තැනක මෙසේ සඳහන් වෙයි: 

“ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එරෙහි ප්‍රහාරය බොහෝවිට ඇරඹෙන්නේ හෙමිහිට ය. බොහෝ පුරවැසියන්ට එය එතරම්ම නොපෙනෙන්ටත් පුළුවනි... මෙවැනි අවස්ථාවක, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ හෝදාපාළුව සිදුවන්නේ කොටස් වශයෙනි. එකිනෙක කොටස, වෙන වෙනම ගත් විට, නොවැදගත් ය. එබැවින් ඒ කිසිවක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට තර්ජනයක් යැයි නොපෙනෙයි.” 

ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට සාපේක්ෂව ගත් විට, පළාත් පාලන මැතිවරණයකට ලැබෙන්නේ අඩු ලංසුවේ වැදගත්කමක් බව ඇත්ත. එහෙත් මෙවර පළාත් පාලන මැතිවරණය, ජනාධිපතිවරණයකට සහ මහ මැතිවරණයකටත් වඩා සුවිශේෂයි. මන්ද යත්, පසුගිය ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය යන දෙකම, ගිය වසරේ මැද භාගයේ සිට මහපොළොවේ අවලංගු කෙරී ඇති බව ලෝකයාට කියාපාන නිසැක දර්ශකය එය වීමට නියමිත බැවිනි. එසේ හෙයින්, වෙනදාටත් වඩා ඒ ඡන්ද අයිතිය අද අපට අවශ්‍ය බව අප කියා සිටිය යුතුය.         

Read More

රනිල් වික්‍රමසිංහගේ තුන්කොන් ප්‍රහාරය

- ගාමිණී වියන්ගොඩ - 

75 වැනි නිදහස් උත්සවය පැවැත්වුණේ රටේ ජනතාවගේ සහභාගීත්වයකින් තොරව ය. නිදහස සමරන බිම්කඩ පවා රටේ ජනතාවට එදා දවසේ තහනම් කලාපයක් විය. ඒ හැරුණු කොට, පුරවැසියන් විසින් පෞද්ගලික මට්ටමින් නිදහස සමරන තත්වයක් පවා රටේ කිසි තැනක දක්නට නොලැබුණු බව වාර්තා විය. නිදහස් දිනය දා උදේ වරුවේ රාජගිරියේ සිට මහරගම දක්වා යන ගමනකදී, සිංහ කොඩිය ගසා තිබූ එකම වාහනයක් හෝ නිවසක් මේ ලියුම්කරුට දකින්ට නොලැබුණි. ඒ තරමට, මෙවර නිදහස, ජනතාවගෙන් පැහැරගත් නිදහසක් ගානට වැටී තිබුණි. 

13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමණින් ක්‍රියාත්මක කිරීමට විරුද්ධව පෙළගැසුණු ජාතිවාදී භික්ෂූන් ඊයේ (8) උදෑසන විරෝධතා දක්වමින් පාර්ලිමේන්තුව දක්වා වඩින්නට තැත් කරනු දකින්ට ලැබුණි. සෙසු ජාතිවාදී කණ්ඩායම්ද දැන් දින කිහිපයක සිට මෙවැනි විරෝධතා දක්වති. ඔවුන් කියන්නේ කුමක්ද? රටේ ව්‍යවස්ථාව මුළුමණින් ක්‍රියාත්මක කිරීම කිසිසේත් නොකළ යුතු බවයි. රටක ව්‍යවස්ථාවක කොටසක් ක්‍රියාත්මක නොකළ යුතු යැයි කීම, ව්‍යවස්ථාවට කරන නින්දාවකි. විකෘතියකි. මේ ප්‍රශ්නයෙන් ගොඩඒම සඳහා ඇත්තේ විසඳුම් දෙකක් පමණක් බව ජනාධිපතිවරයා කියා තිබුණි. එකක්, ව්‍යවස්ථාව (එනම්, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය) මුළුමණින් ක්‍රියාත්මක කිරීම ය. එහෙත් එකී 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය රටට නොගැළපෙයි නම්, එය පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනෙන පනතක් මගින් අවලංගු කළ යුතුය. ඒ දෙකෙන් එකක්වත් නොකොට, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කෑල්ලක් ක්‍රියාත්මක කරමින්ද, තව කෑල්ලක් ක්‍රියාත්මක නොකරමින්ද එක දිගට සිටීම, රටේ ව්‍යවස්ථාව දිනපතා උල්ලංඝණය කිරීමකි.

ජනාධිපතිවරයාගේ යෝජනාව සහේතුකයි. ජාතිවාදය අවුළුවන භික්ෂූන් ඇතුළු සියලු කඳවුරු මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් පරාජය කළ යුතුව තිබේ. එසේ නොකොට මේ රටට කිසි දවසක සුගතියක් අත්නොවනු ඇත. ජාතීන් අතර සංහිඳියාව පතන කෙනෙකුගේ ප්‍රතිපත්තිය එය විය යුතු වුවත්, මේ අවස්ථාවේ ජනාධිපතිවරයා විසින් 13 වැනි සංශෝධනය මුළුමණින් බලගැන්වීම ගැන සාකච්ඡාව මහජන කරලියට ගෙන ඒම, ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් සෙවීමේ සැබෑ ආයාසයෙන් පිටස්තර වූ ස්වභාවයක් පෙන්නුම් කරයිද යන්න සලකා බැලිය යුතුය.

ජාතිවාදයෙන් දේශපාලනයට පිවිසි ගෙවිඳු කුමාරතුංග මන්ත්‍රීවරයා එක්තරා සාකච්ඡාවකදී මීට අදාළ යම් අදහසක් ජනාධිපතිවරයා වෙත යොමු කරනු දක්නට ලැබුණි. ඔහු කියා සිටියේ මෙයයි: රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා දැන් දරන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ ඉතිරි ධුර කාලයයි. ඒ ඉතිරි ධුර කාලය රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙත පවරා දෙන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා (හෝ ඒ කඳවුර) විසින්මයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, වර්තමාන ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ අභ්‍යාස කරන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ඉතිරි ජනවරමයි. ඒ 69 ලක්ෂයේ ජනවරම තුළ, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමනින් ක්‍රියාත්මක කරන බවට ප්‍රතිඥාවක් දී නැත. එසේ වන කල, රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයාට 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමනින් බලගැන්වීමේ අයිතියක් නොලැබෙනු ඇත. මේ කරුණු දැක්වීමට ජනාධිපතිවරයා දුන්නේ, තමන්ට සුපුරුදු ප්‍රහාරාත්මක උත්තරයකි. එනම්, ගෙවිඳු කුමාරතුංග ව්‍යවස්ථාව හරිහැටි කියවා නැති බවයි. 

ඇත්ත, ඇති සැටියෙන්

එය සාධාරණ පිළිතුරක් නොවේ. රනිල් වික්‍රමසිංහ යනු, ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් පත්කෙරුණු ජනාධිපතිවරයෙකි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම අනුව ගත් විට, එවැනි ජනාධිපතිවරයෙකු, තමන්ට ලැබෙන ධුරය පාවිච්චි කළ යුත්තේ, උපරිමයක සිට නොව, අවමයකට යටත්ව ය. උදාහරණයක් වශයෙන්, ආර්. ප්‍රේමදාසගේ මරණයෙන් පසු ජනාධිපති ධුරයට පත් ඩී. බී. විජේතුංගේ ධුර කාලය ගත හැකිය. තමන් වෙත ජනාධිපති ධුරය පැවරෙන එකම මූලය වන ‘ව්‍යවස්ථානුකූලත්වය’ තුළ පවා, තම පූර්වගාමියාගේ (ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ) ජනවරමේ දෘෂ්ටිවාදීමය සෙවණැල්ල රජයන බව රනිල් වික්‍රමසිංහ නොදන්නවා නොවේ. ඔහුම කියන පරිදි, (සහ පොහොට්ටු කඳවුරත් කිහිප විටක් පෙන්වා දී ඇති පරිදි) ඔහුව ජනාධිපති ධුරයට පත්කෙරුණේ වෙන කිසිවකට නොව, කඩාවැටුණු ආර්ථිකය ගොඩගැනීම සඳහාම පමණි. එසේ නම්, ජාතික ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් පෙබරවාදි 4 වැනිදාට යෙදුණු නිදහස් දවසට කලින් ඉදිරිපත් කිරීමට හෝ 13 වැනි ව්‍යස්ථා සංශෝධනය මුළුමණින් බලගැන්වීමට හෝ ප්‍රමාණවත් දේශපාලනික බලයක් සහ සදාචාරමය හයියක් ඔහුට නොලැබෙන බව පැහැදිලියි.

එසේ වෙතත්, ගෙවිඳු කුමාරතුංගගේ ප්‍රශ්නය වඩාත් සබුද්ධිකව ප්‍රති-ප්‍රශ්න කළ හැකිව තිබූණි. එනම්, රනිල් වික්‍රමසිංහ බලයට පත්වන්නේ ව්‍යවස්ථාවේ පවතින ප්‍රතිපාදනයක් තුළින් පමණක් වූවත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලය අතහරින්නේ සම්ප්‍රදායික ‘ඉල්ලා අස්වීමකින්’ නොව, ජනතා නැඟිටීමක් තුළින් රටින්මත් පන්නා දැමීමෙන්ය යන්නයි. එසේ වන විට, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ‘ජනවරමක්’ ගැන තවදුරටත් කතා කිරීමට දෙයක් කෙනෙකුට ඉතිරි වන්නේ නැත. එවැනි තත්වයක් තුළ, ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයාට (රනිල් වික්‍රමසිංහට) තමන්ගේ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවේ යෙදවීමේ යම් ‘ස්වාධීනත්වයක්’ ඉබේ ලැබෙයි. එය, ගෝඨාභයගෙන් ලැබෙන ‘වරමක්’ නොව, ගෝඨාභය-විරෝධී ජන අරගලයකින් ලැබෙන වරමකි. 

එහෙත්, ප්‍රායෝගිකත්වය සහ මහපොළොවේ තත්වය ඊට හරස් වෙයි. ජනාධිපතිවරයාගේ අභිප්‍රාය සත්භාවයෙන් යුක්ත යැයි අප පිළිගත්තොත්, ඒ අභිප්‍රාය සාර්ථක වීමට නම්, මුලින්ම පොහොට්ටුවේ අනුමැතිය අවශ්‍ය කෙරේ. එහෙත්, රාජපක්ෂලා මෙවැනි අවස්ථාවක මොන ලෙසකින්වත් 13 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමණින් බලාත්මක කිරීමට එකඟ විය හැකි බවට සාක්ෂි නැත. අද ඒ ගැන පාර්ලිමේන්තු පරිශ්‍රයේදී මාධ්‍යවේදීන් නැගූ ප්‍රශ්නයකට මහින්ද රාජපක්ෂ යන ගමන් උත්තර දෙන්නේ, ‘13, ඒ තරම්ම වරදක් ඇති දෙයක් නෙවෙයි නේද’ යැයි පෙරළා ප්‍රශ්න කරමිනි. එය දියාරු උත්තරයකි. අවශ්‍ය මොහොත ආ විට, ‘13 නිසා රට දෙකඩ වේ ය’ යන ආස්ථානයට පැමිණීමට යම් ඉඩක් ඒ අනියමාර්ථ පිළිතුර තුළ පැහැදිලිවම ගැබ්ව තිබුණි. 

පෙබරවාරි 4 වැනිදාට කලින් ‘ජාතික ප්‍රශ්නයට’ පිළිතුරක් සෙවීමට ජනාධිපතිවරයා ගනිමින් ඇතැයි කියන උත්සාහය ප්‍රෝඩාවක් බව මීට කලින් අප කියා ඇත. එය දැනටමත් සනාථ වී තිබේ. එසේම, පළාත් පාලන මැතිවරණ පැවැත්වෙන්නේ නැති බවත් අප කියා තිබේ. එය ඉදිරියේදී බලාගත යුතුව ඇති කාරණයකි. අද අපේ සාකච්ඡාවට ප්‍රස්තුත වන්නේ, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමණින් බලාත්මක කළ යුතු බවට ජනාධිපතිවරයා කරන ප්‍රකාශය, ඇත්ත වශයෙන්ම වෙනත් දේශපාලනික අභිමතාර්ථයක් පෙරදැරිව සිදුකරන්නේද යන්න සොයා බැලීමයි. 

පළාත් පාලන මැතිවරණය මිරිඟුවක් ? 

පළාත් පාලන මැතිවරණය පැවැත්වීම වැළැක්වීමේ ඔහුගේ අභිමතාර්ථය වන්නේ, නායයාම වැළැක්වීමයි. මේ මොහොතේ ඕනෑම ඡන්දයක්, රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු පොහොට්ටු කඳවුරේ දේශපාලනික මළගමක් වීමෙන් මෙහා බේරාගත හැකි තත්වයක් නොපවතී. ඒ නිසා, ඕනෑම වියදමක් දරා ඒ ‘වියදම’ නම් නොදැරිය යුතුය. කෙසේ වෙතත්, ඡන්ද නොපැවැත්වීම නිසා සමාජ අර්බුදකාරී තත්වයක් පොදුවේ නිර්මාණය කෙරෙන බව අනුමාන කළ හැකිය. 13 මුළුමණින් බලගැන්වීමේ ඊනියා ව්‍යාපෘතිය ඊට අගනා ඔසුවකි. එක අර්බුදයක සිටින ඔබට තවත් අර්බුදයක් පැමිණි විට පළමු අර්බුදය වැදගත්කමින් හීන වෙයි. ඒ වනාහී, සෘණ සහ සෘණ එකතු කළ විට ධන වන්නා සේ, ප්‍රශ්නයම ‘විසඳුමක්’ කරගන්නා උපායකි. 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් මුළුමණින් බලගැන්වීම පිළිබඳ ජනාධිපතිවරයාගේ යෝජනාව අප තැබිය යුත්තේ ඒ සන්දර්භය තුළයි. ඒ අනුව ගත් විට, ඔහුගේ ආයාසය වන්නේ 13 වැනි සංශෝධනය මුළුමණින් බලගැන්වීම නොව, විපක්ෂය ව්‍යාකූලත්වයට පත්කිරීමේ සුහුරු උපායක් වශයෙන් එය පාවිච්චියට ගැනීමයි. 

මෙය, අදියර දෙකකින් ඕනෑම එක් අදියරකදී සාර්ථකත්වය අත්කරගත හැකි අත්හදාබැලීමකි. පළමු අදියර වන්නේ, සමගි ජනබලවේගය සහ ජාතික ජනබලවේගය ඇතුළු ප්‍රධාන ධාරාවේ විපක්ෂය 13 ට එරෙහිව වීදී බැස්සවීමයි. මේ දක්වා එවැන්නක් පෙනෙන්ට නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, ජාතික ජනබලවේගය ආචාර්ය හරිනී අමරසූරිය හරහා යම් මතයක් මේ වන විට ප්‍රකාශයට පත්කොට ඇත. එය, ඔවුන්ගේ සුපුරුදු ආධානග්‍රාහීත්වයෙන් අත්මිදුණු ආස්ථානයකි. ඇගේ මතය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මතය කොතෙක් දුරට මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් සමගාමී වෙයිද යන්න තවම ස්ථිර නැතත්, ඊයේ උදේ පාරට බැස්ස භික්ෂූන් තරම් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විස්සෝප වෙන බවක් නම් පෙනෙන්ට නැත. එය හොඳ තත්වයකි. 

ඒ වෙනුවට, කවදත් ජාතිවාදී අම්බලමේ ලගින විමල් වීරවංශ ඇතුළු කඳවුර ‘රට දෙකඩ කිරීමේ’ හොරණෑව පිඹින්ට පටන්ගෙන ඇත. මතක තියාගන්න: නිර්ධනයා තුළ පමණක් නොව, යමක්කමක් ඇති මැදපංතිකයා තුළත් එදා වේල ජීවත් වීමට නොහැකි තත්වයක් පිළිබඳ දෛනික කෝපය බුර බුරා නැඟෙන මොහොතක, ඊට උඩින් රට-ජාතිය බේරාගැනීමේ දේශප්‍රේමය ආදේශ වුණොත්, බඩගින්න ඔබට මොහොතකට අමතක විය හැකිය. රෝහල්වල බේත්හේත් නැති කම ඔබ පැත්තකින් තැබිය හැකිය. එසේ වෙතත්, වාසනාවකට මෙවර ප්‍රධාන විපක්ෂය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඒ කාරණය අළලා ජනතාව අවුස්සන්නේ නැති නිසා, වීරවංශලාගේ සුපුරුදු ජාතිවාදී පඩංගුවලට, මහා පෙරළියක් කිරීමේ හැකියාවක් දැනට ඇති බවක් නොපෙනේ.  

එහෙත් දෙවැනි අදියරක් තිබේ. එනම්, පොහොට්ටුවේ විරෝධය ඉස්මත්තට එන මොහොතයි. ත්‍රෛනිකායික මහනායක හිමිවරුන්ගේ විරෝධයට පොහොට්ටුවේ මඟපෙන්වීම සහ ආශීර්වාදය ඇතැයි සිතිය හැකිය. ඊයේ ජාතිවාදී භික්ෂූ පාගමනත් එවැනි දිගුවක් විය හැකිය. අවශ්‍ය මොහොතේදී, 13 වැනි සංශෝධනයේ නපුරු පැත්ත, ඊලාම්වාදීන්ගෙන් රටේ ඒකීයත්වය යුදබිම තුළ බේරාගත් සජීවී කර්තෘවරුන්ගේම කටින් පිට කෙරෙන විට, අවශ්‍ය කරන මනෝමය තත්වය සමාජය තුළ මෝරනු ඇත.

සැබෑ නිෂ්ඨාව ඇත්තේ වෙනත් මානයක ය

දැන්, මෙයින් මා කීමට අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? ඔව්, ඔවුනුත් විරෝධය දැක්වුවහොත්, කළ යුතුව ඇත්තේ 13 ගැන කතාව පැත්තකින් තැබීම වැනි ඉතා සරල දෙයක් නොවේදැයි කෙනෙකු ඇසිය හැකිය. ඔව්, ‘ඔයගොල්ලන්ගේ සහයෝගයක් නැත්නම්, මං මේක පැත්තකින් තියන්නම්’ යැයි රනිල් වික්‍රමසිංහත් කියනු ඇත. 13 ක්‍රියාත්මක කිරීමට තමා උත්සාහ කළ අවස්ථාවේ අහවල් අය නිසා එසේ කරගැනීමට නොහැකි වී යැයි අනාගතේ දවසක රනිල්ගේ ඉතිහාස පොතේ ලියාගැනීමටත් ඔහුට හැකි වනු ඇත.  

නැත, ඒ සියල්ල ද්විතීයිකයි. මෙවැනි අර්බුදයක් නිර්මාණය කිරීම තුළින් සැබෑ අර්බුදය යම් කාලයකට ඉවසා සිටීම සඳහා ජනතාව පුහුණු කරවීමත් ද්විතීයිකයි. ඊට වඩා වැදගත් වන, මුඛ්‍ය අභිලාෂයක් තිබේ. එය, රාජපක්ෂ කඳවුර සමග නොනිල මට්ටමින් ඇති කරගත්, රනිල් වික්‍රමසිංහගේ සාර්ව දේශපාලනික කොන්ත්‍රාත්තුව සමග කෙළින්ම බැඳී තිබේ. ඒ කුමක්ද? අරගලය විසින් ඉල්ලා සිටි ‘සිස්ටම් චේන්ජ්’ මනෝභාවය නසා, ‘ස්ටේටස් කෝ’ නමින් ලතින් භාෂාවෙන් හැඳින්වෙන, ‘සුපුරුදු තත්වය’ හෙවත් ‘පැවති තත්වය’ යළි අත්කරගැනීමයි.

මේ සඳහා වන පෙරහුරුව දැන් රඟදැක්වෙයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ගංගාරාමයේදී රනිල් වික්‍රමසිංහ සමග විවෘත සමාජ අවකාශයට පැමිණ සිටියේය. බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමරිකානු පුරවැසිභාවය අතහැර ලංකාව ගොඩගැනීමේ ජාතික කර්තව්‍යයට උරදීමට තමන් තීරණය කොට ඇති බව ප්‍රකාශ කෙළේය. රාජපක්ෂලා පිළිබඳ පවතින අප්පිරියාව ටිකෙන් ටික ඔබෙන් දැන් ඉවත් වනු ඇත. මීට සමගාමීව, පසුගිය අවුරුද්දක පමණ කාලයක් තිස්සේ, විමල් වීරවංශ-ගම්මන්පිල කල්ලිය, රාජපක්ෂලාගේ නුගුණ කියන විට ඒ තුළ යම් නුහුරු ගතියක් ඔබට දැනුණා මතකද? උදාහරණයක් වශයෙන්, දේවදත්ත රහත් වී ඇති සැටියක්? මේ නුහුරුව වීරවංශලාටත් දැනුණාට සැක නැත. එහෙත් දැන් ඔවුන්ටත් බඩපිනුම් ගැසිය හැකි වේදිකාවක් නිමැවෙමින් තිබේ.  

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින්, අපේ නිදහස් ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට, සංස්ථාපිත සමාජ සැකැස්මේ ආකෘතික ව්‍යුහය දෙදරවා හරිනු ලැබුණි. එතෙක් රට කැරැවූ සියලු බලවේග, මහා ජනතා නැඟිටීම ඉදිරියේ නිරුත්තර විය. අසරණ විය. ඔවුන්ගේ වාසනාවට, ජනතා නැඟිටීමත් අඩු මාසයෙන් ගබ්සා විය. දැන්, පටන් ගත් තැනට ආපසු යා යුතුව තිබේ. ඒ සඳහා, එකිනෙකා එතෙක් රඟපෑ භූමිකාවන් වෙත යළිත් වරක් කැඳවාගෙන ඒම රනිල් වික්‍රමසිංහට භාර වී තිබේ. ඔවුන්ට (එනම් රාජපක්ෂලාට) අහිමි වූ හඬ පෞරුෂය නැවත ඔවුන්ට ලබාදීම ඔහුගේ ප්‍රධාන කාරියයි. ඒ සඳහා යම් කාලයක් අවශ්‍ය කෙරේ. ඒ කාලය තුළ ක්‍රියාවේ යෙදැවිය යුතු වැඩ කොටසක් තිබේ. 

පළාත් පාලන මැතිවරණය නොපැවැත්වීම, මේ මොහොතේ ඒ සඳහා අවශ්‍ය කෙරෙන එක් පූර්ව-කොන්දේසියකි. 13 මුළුමණින් බලගැන්වීමේ වෘත්තාන්තය දිගහැරෙන්නේ, ඉහත කී ඡන්දය නොපැවැත්වීමෙන් ඇති කැරැවිය හැකි සමාජ කම්පනය උරාගත හැකි, ‘ෂොකැබ්සෝබරයක්’ වශයෙනි. මේ රට අරාජික වීමට තමන් ඉඩ නොතබන බව ඊයේ රාජාසන කතාවේදී ජනාධිපතිවරයා කීවේය. නිදහස් දිනයට කලින් දා රෑ මරදාන එල්පින්ස්ටන් රඟහල ළඟ සාමකාමීව වාඩි වී විරෝධය පළ කිරීමත්, ජනාධිපතිවරයාගේ අර්ථකථනය තුළ ‘රට අරාජික වීමකි’. 

වැඩි දුර නොයා, ඔහු අදහස් කරන දෙය සම්පිණ්ඩනය කළොත් මෙසේ ය: “පරණ දේවල්වලට නැවත පුරුදු වන්න. පරණ දේවල් පරණ ආකාරයෙන් කිරීමට නැවත පුරුදු වන්න.”

Read More

වසන්තව අත්අඩංගුවට ගැනීම 'බටලන්ද' නැවත සිහිකිරීමක්ද ?

- නන්දන වීරරත්න - 

ඊයේ වසන්ත පුවත්පත් අමතා කළ කතාවේ ඔහු ගෙනගිය පොලීසි දෙකක් ගැන කියනව. එකක් පෑලියගොඩ පොලීසියේ විශේෂ ඒකකය. අනෙක තංගල්ල පොලීසිය. මේ පොලීසි දෙකේම ‘බටලන්ද කොමිසමේදී’ කියවෙනව. ඒ නීතීඥ 1989 අගෝස්තුවේ විජේදාස ලියනාරච්චි, අලුත් කඩෙන් පැහැරගෙන ගොස් මුලින්ම රඳවා තිබුණේ තංගල්ල පොලිසියේ. ඔහු පැහැර ගත්තේ ස.පො.අ. කරවිටගේ ධර්මදාසගේ නායකත්වයෙන් අලුත්කඩේ උසාවි සංකීර්ණයේ දී. කොමිසමේ දී එවකට පොලිස්පති අර්නස්ට් පෙරේරාගේ සාක්ෂිය අනුව ‘තංගල්ල පොලිසියේ සිට කොළඹට මාරු කළ ලියනාරච්චි, පැලියගොඩ පොලිසියේ කඩාකප්පල්කාරී ක්‍රියා මර්ධන ඒකකයට මාරු කිරීමට නියෝග කලේ එවකට ඇමති රනිල් වික්‍රමසිංහ. 

මේ පෑලියගොඩ කඩාකප්පල්කාරී ක්‍රියා මර්ධන ඒකකයේ එවකට ප්‍රධානියා ස.පො.අ. ඩග්ලස් පීරිස්. දැන් එහි ඇති විශේෂ ඒකකයේ ප්‍රධානියා මහින්ද විල්ලොරාඅරච්චි. වසන්තගේ සාක්ෂියෙන් ඔප්පුවන්නේ බටලන්දේ වධකයා යලි පරණ ක්‍රමය ම එනම් ගිය සියවසේ තිබූ ‘නිල ඝාතන කල්ලි’ වලට යළිත් පණ දෙමින් සිටින බවයි. මෙහිදී උසස්වීම් වෙනුවෙන් දේශපාලකයන්ට පක්කලිකම් කරන පොලිස් නිලධාරීන්ට අතීතය සිහිපත් කර දිය යුතුයි. 

ස.පො.අ. කරවිටගේ ධර්මදාස ලියනාරච්චි නඩු තීන්දුවෙන් දින කිපයකට පසු රාජකාරි පිස්තෝලයෙන් හිසට වෙඩි තබාගෙන දිවි නසා ගත්තා. පෑලියගොඩ කඩාකප්පල්කාරීක්‍රියා මර්ධන ඒකකයේ පොලිස් පරීක්ෂක නිශ්ශංක බණ්ඩාර, 1997 දී බටලන්ද කොමිසමට සාක්ෂිදීමට පැය කීපයකට පෙර රාජකාරි පිස්තෝලයෙන් හිසට වෙඩිතබාගෙන දිවි නසා ගත්තා. මෙකල ඝාතන මෙහෙය වූ ඩග්ලස් පීරිස් 2010 ඔක්තෝබරයේ සිරගතව සිටියදී නීතීඥ රෙක්සි පියදාස මගින් ඉදිරිපත් කළ දිවුරුම් පෙත්සමේ දී තමාට අපරාධ කිරීමට නියෝග දුන් දේශපාලුවා ගැන විස්තර ඉදිරිපත් කළා. පොලිසිය සමාජ මාධ්‍ය කියවනවා නම් මේ ඉතිහාසය යළි සිහිපත් කර ගන්න. නොකියවනවා නම් කියවන උදවිය ඔවුන්ට මේ ඉතිහාසය කියා දෙන්න. 

Read More

නියමිත මඟුල්, මළගෙයක් වූ විට කල් දමනු ලැබේ

 - ගාමිණී වියන්ගොඩ - 

විවාහ මංගල්‍යයක් සිදු වීමට නියමිතව ඇති නිවසක මරණයක් සිදු වුවහොත්, විවාහ මංගල්‍යය කල් දැමීම සාමාන්‍ය සිරිතයි. එසේ කරන්නේ, අවමඟුලක් ඇති අවස්ථාවක හෝ ඒ ආසන්නයේ දවසක සුමඟුලකුත් සැමරීමට ඇති ප්‍රායෝගික අපහසුවක් නිසාම නොව, දුකට සහ සන්තාපයට පත් අවස්ථාවක සතුට සහ ප්‍රීතිය දනවන මංගල චාරිත්‍රයක නිරත වීම අශිෂ්ට යැයි සමාජ සම්මතයක් ඇති නිසාවෙනි. සමහර අවස්ථාවක, නියමිතව තිබූ විවාහ මංගල්‍යය, ඇතිව තිබෙන අවමඟුල නිසා, මාස කිහිපයකින් හෝ අවුරුද්දකින් පවා කල්දැමෙන අවස්ථා අප දැක තිබේ. 

ලංකාව අද අවමඟුල් ගෙයකට සමානයි. එසේ තිබියදී නිදහස් උත්සවය මංගලශ්‍රීයෙන් පැවැත්වීමට කටයුතු කිරීම අශෝභනයි. මෙවැනි පීඩාකාරී අවස්ථාවක පවා නිදහස් උළෙල සැමරීම සිදු කළ යුතු යැයි සිතන පිරිස් ඒ සඳහා දක්වන හේතු කාරණා ගැන සලකා බැලූ විට, මේ මොහොතේ නිදහස් උත්සවයක් පැවැත්වීම තුළ ඇති විහිළුව, ඒ දක්වන හේතුකාරණාවන්හි දියාරු බව තුළින්ම මනාව පිළිබිඹු වෙයි. ජනාධිපතිවරයා පවා කියන්නේ, අද අප නිදහස සැමරුවේ නැත්නම් ලෝකයා අප ගැන හෑල්ලුවට සැලකිය හැකි බවයි. රටක් නිදහස සැමරිය යුත්තේ ලෝකයාට පේන්නටද? තවත් අය කියන්නේ, අප තවමත් නිදහස නොලත් දීන රටක් ය යන හැඟීමක් ලෝකයා තුළ ඇති විය හැකි බවයි. එසේ සිතුවත්, ඒ සිතිවිල්ලේ ඇති වරද කුමක්ද?

නැගෙනහිර අප්‍රිකානු රටක් වන ටැන්සානියාවේ නිදහස් දිනය යෙදී තිබුණේ පසුගිය දෙසැම්බර් 9 වැනිදාට ය. එරට ජනාධිපතිනී සාමියා සුලුහු හසන්, මෙවර එරටේ ජාතික නිදහස් දිනය සැමරීම අවලංගු කළාය. ඒ සඳහා වැය කිරීමට නියමිතව තිබූ මුදල, ආබාධිත ළමුන් සඳහා පාසල් නවාතැන් තැනීම සඳහා යෙදවිය යුතු බව ඇගේ තීරණය විය. තමන් එසේ කළොත් තම රට ගැන ලෝකයා මොනවා හිතයිද වැනි මෝඩ සිතිවිලවලට ඇගේ දැක්ම තුළ ඉඩක් නොවීය. එසේම ඇගේ ක්‍රියාව ලෝකයේ කිසි තැනක මේ දක්වා විවේචනයට ලක්වූ බවක් දක්නට තිබුණේද නැත. ඒ වෙනුවට, හැම තැනකින්ම අසන්නට ලැබුණේ එම ක්‍රියාව ගැන ප්‍රශංසාවන්ම ය.    

අනික, ලංකාව ගැන ලෝකයා හිතන විදිහ, දැනටත් ගරුගාම්භීරද? ලෝකයාගෙන් ණය අරගෙන පොලු තැබු රටක් ගැන ගෞරවයෙන් සිතන ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවක් ලෝකයේ නැත. බංග්ලාදේශය වැනි රටකින් පවා ණයට හිඟාකන තත්වයට පත්වීමෙන් පසු, ඉනුත් නොනැවතී ඒ ණය පවා ආපසු නොගෙවා පැහැර හැරිය පසු, තවදුරටත් රටකට ඉතිරි වන ජාතික ප්‍රෞඪත්වය කුමක්ද? 

කෙසේ වෙතත් මගේ තර්කය වන්නේ, ඉහත කී පරිදි, සල්ලි නැති නිසා නිදහස් දිනය සැමරීම නුසුදුසු බව නොවේ. අවශ්‍ය නම්, ඒ ස`ඳහා සල්ලි අලුතෙන් අච්චු ගැසීමට බැරිකමක් නැත. මීට වඩා සිල්ලර දේවල් සඳහා පසුගිය කාලයේ සල්ලි අච්චු ගසා තිබේ. මෙච්චර පාරට වැටී ඇති රටේ ජනාධිපතිවරයාගේ, අගමැතිවරයාගේ සහ ඇමතිවරුන්ගේ වියදම් ඇස්තමේන්තු, සතයකින්වත් අඩු වී නැතිවා පමණක් නොව, ගිය වසරටත් වඩා ඒ වියදම් එහාට ගොස් ඇත. නැත, සල්ලි නැති කතාව යුක්තිසහගත පැමිණිල්ලක් වුණත්, දැනට ඒක පැත්තකින් තියන්න. එහෙත් රටක ජාතික නිදහස, එරටේ සැමරිය යුතු සැබෑ මංගල්‍යයක් කරගැනීම ගැන අප සිතා බැලිය යුතු වෙනත් පැත්තක් තිබේ. එනම්, ලැබුවා යැයි කියන නිදහස ගෞරවාන්විතව පාවිච්චියට ගැනීමට එරට ජනතාව සහ පාලකයන්, ගත වූ කාලය තුළ සමත් වී ඇත්ද යන්නයි. 

උපන්ගෙයි දෝෂයක් නොව, හැදියාවේ අඩුවකි

යටත්විජිතවාදය නිසා අපට අඩුවැඩි වශයෙන් නිදහස අහිමි වූ කාලය අවුරුදු 443 කි. මුළු රටම පූර්ණ යටත්විජිතයක් බවට පත් වූ කාලය අවුරුදු 133 කි. මේ කාලය තුළ, යටත්විජිතවාදීන්ගේ ඕනෑඑපාකම්වලට මුල් තැන දෙමින්, අපේ රටේ සම්පත් විදේශිකයන්ගේ සුභසිද්ධිය සඳහා යෙදවීය යන චෝදනාව, ජනප්‍රිය දේශපාලන කතිකාව තුළ නිතර කියැවෙයි. එය මුළුමණින් අසත්‍යයක් නොවේ. එහෙත්, ඔවුන් අපට නිදහස දී මෙරටින් පිටත්ව යන අවස්ථාවේ අප සිටියේ කුමන ස්ථානයකද? අපේ නිදහස පිළිබඳ කතාව පටන්ගත යුත්තේ එතැනිනි. 

1948 පෙබරවාරි 4 වැනිදා දකුණු ආසියාවේ වැඩිම ඒකපුද්ගල ජාතික ආදායම පැවති රට ලංකාවයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, දකුණු ආසියාවේ එදා සමෘද්ධිමත්ම රට වුණේ ලංකාවයි. හිඟ ගෙවුම් ශේෂයක් නොව, අතිරික්ත ගෙවුම් ශේෂයක් එදා අපට දායාද වී තිබුණි. (එනම්, ජාත්‍යන්තරය සමග කරන වාණිජමය ගනුදෙනුවලදී, අපෙන් පිටරටට ඇදී යන මුදලට වඩා වැඩි මුදලක් පිටරටින් අපේ රටට ඇදගැනීමට අප සමත්ව සිටි බවයි). මුළු ආසියාවෙන්ම සාක්ෂරතාව (අකුරු ලිවීමට සහ කියැවීමට ඇති හැකියාව) අතින් අප දෙවැනි වුණේ ජපානයට පමණි. ඒ වන විට, ප්‍රංශය වැනි බටහිර දියුණු රටක පවා නොතිබුණු සර්වජන ඡන්ද බලය, අවුරුදු 17 ක් තිස්සේ (1931 සිට) ජනතාවක් වශයෙන් ඒ වන විටමත් අප විසින් අභ්‍යාස කොට තිබුණි. එනම් බටහිර ඇතැම් දියුණු රටවලටත් වඩා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අභ්‍යාසයෙන් අප ඉදිරියෙන් සිටි බව ය. දකුණු ආසියාවේ වෙනත් රටක නොතිබුණු තරමේ කාර්යක්ෂම රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයක් එදා අපට තිබුණි. ස්වාධීන අධිකරණයක් සහ පොලීසියක් ස්ථාපිතව තිබුණි.

දැන්, එවැනි දායාද සම්භාරයක් සහිතව සුද්දාගෙන් නිදහස ලැබීම යන්නෙහි අර්ථය කුමක්ද? මේ ජයග්‍රහණයන් ස්වදේශීය නායකත්වයක් යටතේ තවදුරටත් වැඩි දියුණු කරගැනීමද? නැතිනම්, ස්වදේශීයත්වය සහ ජාතිකත්වයේ නාමයෙන් ඒවා විනාශ කරගැනීමද? සියවස් හතරකට අධික කාලයක් තිස්සේ යටත්විජිතවාදීන් විසින් සූරාකනු ලැබීමෙන් අනතුරුව අපට ඉතිරි කොට ගිය අවම දායාද පවා, අවුරුදු 75 ක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ ස්වදේශීය පාලකයන්ගේ පටු දැක්ම, අකාර්යක්ෂමතාව, දූෂණය සහ සොරකම නිසා අද අපට අහිමි කොට ඇත. හෙවත්, යටත්විජිතවාදියා ඉතිරි කොට ගිය පිච්චියත්, ස්වදේශීය පාලකයා සොරාකෑ බව ය. වඩාත් ගර්හාවට ලක්විය යුත්තේ යටත්විජිතවාදී සුද්දාද, නිදහසෙන් පසු රට පාලනය කළ ඊනියා ජාතිකවාදී ස්වදේශීය පාලකයාද? 

මේ කාලය තුළ දකුණේ නැඟිටීම් දෙකක් ඇති වීම සහ උතුරු-දකුණු ජාතීන් අතර යුදමය තත්වයක් ඇති වීම, සංවර්ධනය සහ සමාජ ප්‍රගමණය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය සංකීර්ණ කළ බව ඇත්ත. එහෙත් නැවතත්, ඒ අභාග්‍යසම්පන්න තත්වයන් ඇති කරගනු ලැබුවේ කවුරුන් විසින්ද යන ප්‍රශ්නය මතු කළ විට, ඊට දිය හැකි පිළිතුර වන්නේද, නැවතත්, නිදහසෙන් පසු පූර්ණ බලය අභ්‍යාස කළ ස්වදේශීය පාලකයාම ය යන්නයි.

ප්‍රෞඪත්වයක් නැති ‘ජාතික නිදහස’, බොල් කයිවාරුවකි

මේ සියල්ල කීමෙන් මා අදහස් කරන්නේ, සුද්දාගෙන් ලැබූ නිදහස ස්වදේශීය පාලකයා විසින් මහදවල් අවභාවිත කරන ලද ආකාරය සැලකිල්ලට ගැනීමේදී, ලැබුවා යැයි කියන නිදහස ගෞරවාන්විතව සැමරීමේ අයිතියක්, ලැජ්ජාවක් ඇති පාලකයෙකුට හිමි නොවන බව පෙන්වා දීමයි. කෙසේ වෙතත්, කතාව එතැනින් අවසන් නොවේ. අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන ක්‍රමයකි. එනම්, ඉහත කී පාලකයන් එක දිගටම ජනතාව විසින් තෝරා පත්කරගනු ලැබූ පිරිසක් වන බවයි. එසේ නම්, නිදහස ලැබීමෙන් අනතුරුව ගත වූ 75 වසරක අසාර්ථකත්වය, දේශපාලන නායකත්වය මත පමණක් පටවා, ජනතාව නිfදාස් කොට අතහෝදා ගැනීමත් කළ නොහේ. ජනතාව විසින් වරින්වර කරනු ලබන තේරීම් මොන තරම් මුග්ධ ද යත්, අධිකරණයෙන් වරදකරුවන් වූ මිනීමරුවන් පවා ජනතාව විසින් තෝරා පත්කරගත් ඉතිහාසයක් අපට තිබේ. ඊට වඩා ‘අහිංසක’ විදිහට, වර්තමානයේ කැබිනට් මණ්ඩලයේ සංයුතිය ගත්තොත්, පැය භාගයක් ගත වන රැස්වීමක/සාකච්ඡාවක එක දිගට වාඩි වී සිටිය නොහැකි කැබිනට් ඇමතිවරුන් කී දෙනෙකු අපට දකින්ට ලැබේද? වාඩි වී සිටින පුටුවේම කට බලියාගෙන නින්දට වැටෙන මූසල ඇමතිවරුන්ගෙන් මීට වඩා යහපත් රටක් කෙසේ නම් බලාපොරොත්තු වන්නද? 

මේ වන විට, අඩු වශයෙන් 74 වතාවක්වත් අප ‘නිදහස’ සමරා ඇත. 1950, 1960, 1970, 1980 සහ 1990 ආදී වශයෙන් සෑම දශකයකම මේ ‘ජාතික’ පිළිවෙත ශීලයක් සේ අප අනුගමනය කොට තිබේ. ඒ කාලයේ, නිදහස් දිනය වෙනුවෙන් කීමට බොහෝ දේවල් අපට තිබුණි. උදාහරණයක් වශයෙන්, 1956 බණ්ඩාරනායකගේ පෙරළියෙන් පසු නිදහස සමරද්දී, අධිරාජ්‍යවාදී ධනේශ්වර පංතියෙන්, ස්වදේශීය පංතීන් වෙත (සඟ,වෙද,ගුරු,ගොවි,කම්කරු) බලය මාරු වීම උජාරුවෙන් වැණීමට අපට හැකි විය. ඊළඟට 1972 ජනරජ ව්‍යවස්ථාවෙන් පසු, බි්‍රතාන්‍ය කිරීටයෙන් මුළුමණින් නිදහස් වූ ‘නිවහල්’ ජාතියක් වශයෙන් අපට උදම් ඇනීමට හැකි විය. 1977 ජේ. ආර්. ජයවර්ධන විවෘත ආර්ථිකය හඳුන්වා දුන් පසු, ලෝක ගම්මානයට දකුණු ආසියාවේ අනිත් රටවලටත් කලින් ඇතුළු වීම ගැන අපි ආඩම්බර වීමු. අවසානයේ, බෙදුම්වාදය පරාජය කොට ලැබූ ජයග්‍රහණයක් ගැන ප්‍රීතියට පත්වීමු. මේ කයිවාරුව, 69 ලක්ෂයක් ජනතාව ගෝඨාභය රාජපක්ෂගෙන් ‘සැබෑ විකල්පයක්’ අපේක්ෂා කළ දා සිට වාෂ්ප විය. වේගයෙන් කැරකෙන විදුලි පංකාව මතට අශූචි තැම්බ වැටුණේ එහිදී ය. 

පරණ තැටිය තවදුරටත් වාදනය නොවීම

දැන්, වෙනස නිවැරදිව සනිටුහන් කරගමු. මුලින්ම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පමණක් කුරුසයේ තැබිය යුතු නැත. එතෙක් බලය හෙබවූ සියලු නායකයන් සහ පක්ෂ සේම, ඒ නායකයන් සහ පක්ෂ බලයට පත්කිරීම සඳහා කටයුතු කළ අවශේෂ පක්ෂ සහ සමාජ බලවේගත්, අඩුවැඩි වශයෙන්, රටේ කඩාවැටීමට වගකිව යුතුය. කෙසේ වෙතත්, අප පැද්දෙමින් සහ නැළවෙමින් සිටි ඔන්චිල්ලාවේ ලණු පොට කපා දැම්මේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂයි. අපව බිම දමා අපේ මොළේට යහපතක් සිදු කිරීම අරමුණු කොට ඔහු එය කළා නොව. ඊට පෙර සිටි කිසි නායකයෙකු තුළ නොතිබූ අඥානත්වයක් සහ අදූරදර්ශී බවක්, රටේ ආර්ථිකය සහ ජනතාව සමග බොළඳ අත්හදාබැලීම් රාශියක් එක විට කිරීම සඳහා ඔහු සෙල්ලමට යොදාගත්තා පමණි. කෘෂිකර්මය සහ රසායනික පොහොර පිළිබඳ උපදේශකත්වයට ඔහු ගොබ්බ  දොස්තරෙකු පත්කර ගත්තා අපට මතකයි. කෝවිඩ් වසංගතය මැඩලීම සඳහා, ගොඩවෙදකම් කළ වඩුවෙකුගේ පැණියක් රටට පෙව්වා අපට මතකයි. “එක රටක් එක නීතියක්” පනවා ගැනීම සඳහා, හිරේ ගිය අලජ්ජී භික්ෂුවක් යොදාගත්තා අපට මතකයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, අපේ ‘නිදහස’ සැමරීම සඳහා ඒ දක්වා ඉතිරිව පැවති සියලු අහිංසක සංකේතීය අවසරයන් පවා ඔහු අපෙන් පැහැරගත්තේය. ඒ කෙතෙක්ද යත්, රාජපක්ෂලාට සාපේක්ෂව යම් තරමකට හෝ බුද්ධිමත් යැයි සැලකෙන වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාට පවා, හෙට අනිද්දා එළැඹෙන නිදහස් දිනය සැමරීමට තමන්ට ඇති එකම හේතුපාඨය, ලෝකයා මොනවා සිතයිදෝ යන බොළඳ හේතුවාචකයක් දක්වා පිරිහෙලීමට එය හේතුකාරක විය.

රාජ්‍ය උත්සවයක් වශයෙන් ජාතික නිදහස සැමරීමට මීට කලින් තදබල විරෝධයක් සහ අපුලක් නොදැක්වූ ජනතාවක් මෙවර ජාතික දිනය සැමරීම හෙළාදකින්නේ එබැවිනි. මෙය, ඔවුන්ව කබලෙන් ලිපට ඇද දමා ඇති මොහොතකි. ඒ ගින්නට ඔවුන්ව තල්ලු කළ පාලකයන්ම ඔවුන්ගේ ඇස් ඉදිරියේ ‘ජාතික නිදහසක්’ ගැන ගසන පම්පෝරිය, ප්‍රකෝපකාරීත්වයකි. මේ සඳහා වැය වන ධනස්කන්ධය (රුපියල් මිලියන 200) ගැන මොහොතකට අමතක කළත්, අඩු වශයෙන්, ගහෙන් වැටුණු මොහොතක ගවයන් වට වී හතරවටින් අනින්නේ නැතිනම්, ජනතාවට හිත හදාගැනීම මීට වඩා පහසු වනු ඇත.

මේ ලිපිය පළවෙන විට ‘නිදහස් දිනය’ රාජ්‍ය අනුග්‍රහයෙන් උත්කර්ෂවත්ව සැමරෙනු ඇත. ජනතා කැමැත්තකින් තොර රාජ්‍යත්වයක් හොබවන පාලන තන්ත්‍රයකට, ජනතා ආශීර්වාදයක් නැති ‘නිදහස් දිනයක්’ සැමරීම අපහසු දෙයක් නොවේ. එවැනි රාජ්‍යයත්වයක්, තමන්ගේ ව්‍යවස්ථාපිත ආධිපත්‍යය ප්‍රදර්ශනය කිරීමේ හැකියාව ඇති සෑම සංදර්ශනාත්මක සංකේතයක්ම සිය භාවිතයට ගනු ඇත. ඒ අර්ථයෙන් ගත් විට, මේ මොහොතේ පැවැත්වෙන නිදහස් දින උත්සවය යනු, පාලකයාගේ උජාරුව පෙන්වන මංගල්‍යයක් මිස, ජනතාවගේ මොනම නිදහසක්වත් සංකේතවත් කරන්නක් නොවේ.      

Read More