ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අභ්‍යන්තර අර්බුදය පුපුරා මේ වන විට ටිල්වින් කණ්ඩායම හා කුමාර කණ්ඩායම වශයෙන් කණ්ඩායම් දෙකක් බිහි වී තිබේ. දැනට දෙකඩ වී ඇති ජවිපෙ පාර්ශව දෙක තරඟයට විජේවිරගේ පොල්ම:කාර අයිතිය තමන් සතු කරගන්නට වෙර දරන අයුරු පැහැදිලිවම දැකිය හැකිය. ඔවුන් තරගයට රැස්වීම තබමින් , පොත් ලියමින් විජේවීර ගේ උරුමය පිළිබඳව විවිධ මත ප්‍රකාශ කරති. මෙම කණ්ඩායම් දෙකම රෝහණ විජේවීර ශාස්තෘවරයෙක් ලෙසට ඔසවා වන්දනාමාන කරන අතර සැබෑ විජේවීර කවරක්ද යන්න මෙම පාර්ශව දෙකේ සාමාජියකයන් නොදන්නවා හෝ දැනගෙන යම් යම් වාසි තකා නිශ්ශබ්දව සිටිනවා විය හැකිය. මාක්ස්වාදී ශාස්තෘවරයෙක් ලෙසට විජේවීරව ඔසවා තැබීම මගින් අල්තාරය පහල සිටින පූජකයන්ටද යම් ආකාරයක පුජනීයත්වයක් සහ පිළිගැනීමක් ලැබෙන අතර ක්‍රිස්තුස්ගේ සහ බුදුන්ගේ නම් විකුණා යැපෙන පුද්ගලයන් , සංවිධාන මෙන් බඩ වියත සොයාගැනීමට දේවත්වයට පත් කරන ලද විජේවීර ගැන අති මානුෂික කතා ගොතමින් පහල ස්ථරයේ අන්ධ අනුගාමිකයන්ව නිබඳ රැවටීමකට ලක් කරන අයුරු පෙනේ. රෝහණ විජේවීර යනු සංකීර්ණ චරිතයකි. ඔහුගේ අන්ධානුගමිකයන් විසින් අර්ධ දෙවියෙකු කරන ලද මෙම මිනිසා ඔහුගේ විරුද්ධවාදින්ට මිනීමරුවෙකි, ත්‍රස්තවාදියෙකි. නමුත් සැබෑ රෝහණ විජේවීර පිළිබඳව කතිකාවක් තවමත් ගොඩනැගී නැත.
සැබෑ විජේවීර
විජේවීර උපත ලබන්නේ පටබැඳිගේ දොන් නන්දසිරි විජේවීර ලෙසටය. ඔහුගේ පියා ශ්‍රී ලංකා කොමිනිස්ට් පක්ෂයේ භක්තිමත් ආධාරකරුවෙකි. 1947 මැතිවරණයේදී දෙනියාය ප්‍රදේශයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මැර ආධාරකරුවන් විසින් උසිගන්වනු ලැබූ වතු කම්කරු පිරිසක් විසින් පහර දීම නිසා විජේවීරගේ පියා සදාකාලික ආබාධිතයෙකු වෙයි. මේ නිසා කොමිනිස්ට් පක්ෂයේ දොස්තර එස් ඒ වික්‍රමසිංහ සහ ඊලියන් නානායක්කාර යන මහතුන්ගේ ආධාරය ඇතුව අපොස සාමාන්‍ය පෙළ දක්වා ඉගෙනුම ලැබූ විජේවීරට වෛද්‍ය විද්‍යාව හැදෑරීමට මොස්කව් හි ලුමුම්බා මිත්‍ර සරසවියේ ශිෂත්වයක් ලැබේ. 1960 දී මොස්කව් ගිය විජේවීර වෛද්‍ය විද්‍යාව ඉගෙනීමට වඩා තැන දෙන්නේ මාක්ස්වාදය ඉගෙනගැනීමටය. මේ නිසා ඔහුගේ අධ්‍යාපනය කඩා වැටේ. මේ නිසා ඔහු බයෝ කෙමිස්ට්‍රි විෂය අසමත් වේ. විඩාවට ලක් වීම නිසා විශ්ව විද්‍යාල වෛද්‍ය ඒකකය විජේවීරව සැනටෝරියම් හෙවත් සුඛස්ථානයකට යොමු කරයි. මෙය පසුකාලයක ඔහුගේ විරුද්ධවාදීන් අර්ථ දක්වන්නේ විජේවීර මානසික රෝහලක ප්‍රතිකාර ලැබුවා ලෙසටය. එය සහමුලින්ම වැරදි මතයකි.
විභාගය අසමත්වීම නිසාත් පියාගේ අයහපත් සෞක්‍ය තත්වය නිසාත් 1964 දී විජේවීර ලංකාවට පැමිණේ. මොස්කව්හිදී ලංකාවේ කොමිනිස්ට් පක්ෂයේ ඇතැම් සාමාජිකයන් විසින් කල හොරට ඩොලර් මාරු කිරීම , පිටරට භාණ්ඩ සෝවියට් දේශයට ගෙන ගොස් විකිණීම වැනි ක්‍රියා විවේචනය කිරීම නිසා විජේවීරට එරෙහිව පක්ෂය තුල කුමන්ත්‍රණ ඇතිවේ. මේ හැර ඔහු චීන පිලේ රැස්වීම වලට සහභාගී වීමද විවේචනයට ලක් වේ. කේ පී සිල්වා විසින් කොළඹ රුසියානු තානාපති කාර්යාලයට කරන ලද දැනුම් දීමක් නිසා ඔහුට යලි සෝවියට් දේශයට යාමට විසා නොලැබේ. මේ නිසා විජේවීරගේ වෛද්‍ය ශිෂත්වය අවලංගු වේ. මෙම කරුණ අශ්‍රිතව විශාල මිථ්‍යාවන් තිබේ. අන්ධ භක්තිකයන් විශ්වාස කරන්නේ විජේවීර සෝවියට් දේශයේ වැරදි සෝවියට් කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හමුවේ විවේචනය කිරීම නිසා ඔහුගේ ශිෂත්වය අවලංගු කල බවයි. නමුත් මෙය සහමුලින්ම ප්‍රබන්ධ කරන ලද්දකි. තවත් මිත්‍යාවක් නම් අනාගත සෝවියට් දේශයේ බිඳවැටීම 1964 වැනි කාලයකදී විජේවීර ටක්කෙටම අනාවැකි කියූ බවයි.
විජේවීර සෝවියට් දේශයට ගිය කාලයේදී ස්ටාලින්ගේ ග්‍රහණය බිඳ වැටී ස්ටලින්වාදය එළිපිට විවේචනය කල සමයක් ඇතිවී තිබුණි. නිලධාරිවාදයේ දඬු කඳට අසුවී තිබු සෝවියට් දේශය බිඳ වැටෙන බව කීමට අනාගත වක්තෘ කෙනෙකු අවශ්‍ය නොවිය. තර්කානුකුලව සෝවියට් සමාජය හැදෑරු විදේශිකයන් බොහෝ දෙනෙකු සෝවියට් දේශයේ බිඳ වැටීම ගැන පවසා තිබුණි. විජේවීරට දේශපාලන අනාවැකි කීමට හැකියාවක් තිබුනේ නම් 1971 , සහ 1988 කැරළි විනාශකාරී අවසන් වන බව දැනගැනීමේ අන්තර්ඥානයක් නොතිබුනේ මන්ද සහ 1982 ජනධිපතිවරණයේදී සහමුලින්ම වැරදි අධිතක්සේරුවකට ගියේ මන්ද යන ප්‍රශ්න මතු වේ.
ශිෂත්වය අවලංගු වීමෙන් පසු ශන්මුගදාසන්ගේ චීන පිලට බැඳුනු විජේවීර එම පක්ෂය කඩාගෙන 1965 මැයි මස 14 වන දින අක්මීමන දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සැදීමට මුල්ගල තියයි. නමුත් මෙම කණ්ඩායම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නමින් ක්‍රියාත්මක වන්නේ පසුවය. විජේවීර ප්‍රමුක මෙම කණ්ඩායම ලංකාවේ අයුධ සන්නද්ධ විප්ලවයක් කිරීමට තීරණය කරති.
විජේවීරගේ හැකියාවන් සහ සීමා
විජේවීර යනු දක්ෂ සංවිධායකවරයෙකි. ඒ බව ඔහුගේ විරුද්ධවාදින්ද තර්ක රහිතව පිළිගනිති. ඔහු දක්ෂ දේශකයෙකි. කතා කිරීම මගින් පුද්ගලයන් දිනා දැනීමට විජේවීරට සමකල හැකි දේශපාලකයෙකු තවමත් පහල වී නැත. ඔහුගේ බොහෝ අනුගාමිකයන් ඔහු සමග සාකච්ඡා කල ප්‍රථම දියේම ඔහු කෙරෙහි පැහැදී ඔහුගේ අනුගාමිකයන් වූ පුද්ගලයන් වීම විශේෂත්වයකි. වෙනත් සම්ප්‍රදායික දේශපාලකයන් මෙන් රැකියා , නිවාස වැනි භෞතික දැ දීමට පොරොන්දු වීමෙන් ඔහු අනුගාමිකයන් දිනා ගත්තේ නැත. ඔහු අදාල පුද්ගලයා අධ්‍යනය කොට ඔහුට හෝ ඇයට ඔබින ආකාරයට කතා කිරීම , කරුණු පැහැදිලි කිරීම මගින් ඔහු අනුගාමිකයන් ඇති කර ගත්තේය. විජේවීරගේ සන්නිවේදන හැකියාව කොතරම් ප්‍රබලද යත් ඔහුට එදිරිව පවතී නඩු විභාගයේ දී අපරාධ විනිශ්චය කොමිෂන් සභාවේ විනිසුරන් ද ඔහුගේ කතාවෙන් වශී වුහ.
මෙම දක්ෂතා තිබුනද විජේවීරට ආවේනික වූ දුබලතා සහ හැකියාවන් වල සීමා දක්නට ලැබුණි. මිනිසුන් දිනා ගත්තද එම මිත්‍රත්වය දිගටම පවත්වා ගැනීමට විජේවීරට නොහැකි විය. එයට එක හේතුවක් වුයේ ඔහු තුල පවතී සැකයයි. ඔහු සැකය නිසා කල්ලිවාදයෙන් අනුගාමිකයන්ට චෝදනා කළේය. 1971 වන විට පක්ෂය තුල කල්ලි චෝදනා නිසා අභ්‍යන්තරය දුර්වල වෙමින් තිබුණි. විජේවීර තුල තිබු සැකය හා ඊර්ෂ්‍යාව නිසා ඔහු ධර්මසේකර , සරත් විජේසිංහ වැනි හැකියාවක් තිබු පුද්ගලයන් කපා දමා තමන්ට එරෙහි විරුද්ධවාදීන් ඇති කරගෙන සිටියේය. දත් බොල්ලෑව නිසා විජේවීර සිටියේ දැඩි හීනමානයකිනි. ඔහු තමන්ට ගැහැණු ළමයි කැමති නොවන බව සිතුවේය. මේ නිසා වියාපාරයේ ප්‍රේම සම්බන්ධතා ඇති කරගෙන සිටි අනුගාමිකයන්ට ඒවා නවතා දමන ලෙස උපදෙස් දුන්නේය. මුල් කාලයේදී විජේවීර ගැහැණු ළමයින්ට පන්ති පැවැත්වුයේ බිම බලාගෙනය. වියපාරයට ගැහැණු ළමුන් ආකර්ෂණය වන විට එම ආකර්ෂණය විජේවීර කෙරෙහිද බලපෑවේය. මේ නිසා තමාට ගැහැණු ළමයි ආකර්ෂණ හැකියාවක් තිබෙන බව දැනගත් පසු ඔහු යසෝමාට සහ ටී . ඩී සිල්වාගේ දුව මලී වෙත කිට්ටු විය. මේ අනපේක්ෂිත වෙනස නිසා ඔහුගේ අනුගාමිකයෝ කැළඹී ගියහ. 1971 කැරැල්ලට පෙර පක්ෂයේ අර්බුධ ඇතිවීමට මෙයද හේතු කරණා වේ.
විප්ලවවාදී ගරිල්ලා භටයා
විප්ලවය ගැන කථා කලද විජේවීරට මාක්ස්වාදය ගැන ගැඹුරු දැනුමක් තිබුනේ නොමැත. මෙය ඔහුගේ වර්තමාන අන්ධ අනුගාමිකයන් නොපිලිගනිතත් පන්ති 5 තුල සහ විජේවීර විසින් ලියන ලද ලිපි වල හා කෘති වල ( උදා අවස්ථාවාදයද නිර්ධන පන්ති ජාත්‍යන්තරවාදයද’ ?) මාක්ස්වාදී න්‍යායාත්මක ඌනතා බහුලව දක්නට ලැබේ. ඔහු ලෙනින්ගේ ඇතැම් ලිපි වලට ලංකාවේ දේශපාලකයන්ගේ නම් ආදේශ කොට ස්වතන්ත්‍ර ලේඛන ලෙස ඉදිරිපත් කළේය. පසු කාලයක මේ ගැන පොඩි අතුල (වික්ටර් අයිවන්) දැඩි විවේචන කරන ලදී. චීන විප්ලවය කල මාඕ ගැන සහ කියුබානු විප්ලවය කල කැස්ත්‍රෝ ගැන අභිරුචියෙන් කතා කලද ඔහු තමන්ගේ ඇතැම් අනුගාමිකයන් හෙලා දැක්කේ හෝ කපා දැමුවේ ඔවුන්ට චීන ලයින්කාරයා හෝ කියුබන් ලයින්කාරයා යන ලේබල ඇලවීමෙනි. "අප ගොඩනැගිය යුත්තේ අප පසුපස එන මිනිසුන් නොව අපව පසුකර යන මිනිසුන්" යැයි රෝහණ විජේවීර පවසා තිබේ. නමුත් ඔහුගේ ජීවිත කාලය තුල ඔහු ගොඩනැගු එසේ පසුකර ගිය එක් මිනිසෙකුගේ නමක් කිව හැකිද ? විජේවීරගේ නාමය භාවිතා කොට දේශපාලන ව්‍යපෘති අරඹා මුල්‍යමය අතින් ඔහු පසුකර ගිය මිනිසුන් නම් බොහෝ සිටිති.
ගරිල්ලා භටයෙකුගේ දිවිපෙවත ගැන දේශනා කලද විජේවීරට ආයුධ ගැන දැනුම සහ ආයුධ භාවිතය ගැන දැනුමක් තිබුනේ නැත. ඔහුට පිහිනීමට නොහැකි විය. ඔහුගේ පැරණි සගයන් කියන පරිදි විජේවීරට බයිසිකලයක් පැදීමට පවා නොහැකි විය. පන්ති සතුරා ඉදිරියේ කිසිවක් හෙළිදරව් නොකර සිටීමේ ධෛර්යය සහ නිර්භීතකම ඔහු සතු නොවිය. මුල් වරට හම්බන්තොටදී අත්අඩංගුවට පත් වූ විට සර්නි විජේසුරියගේ බැටන් පොල්ල ඉදිරියේ ඔහු වියාපාරයේ රහස් වැමෑරුවේය. අම්පාරේදී අත් අඩංගුවට පත් වීමෙන් පසුව රහස් පොලිසිය ඉදිරියේ ඔහු වියාපාරයේ සගයන්, ඒ ඒ දිස්ත්‍රික්වල ක්‍රියාකාරීන් ගැන සඳහන් කරමින් පිටු සිය ගණනක කට උත්තරයක් දුන්නේය. රහස් පොලිසියේ නිලධාරීන්ට ඉන්පසු 71 කැරැල්ලේ දැඩි මතධාරී විජේවීරවාදින් බිඳ දැමීමට අමුතු ආයාසයක් දැරීමට සිදු වුයේ නැත. ඔවුන් කලේ අත්අඩංගුවට ගත් අනුගාමිකයන්ට විජේවීරගේ මාගලක් බඳු කට උත්තරය කියවීමට දීම හෝ පටිගත කල කට උත්තරය විජේවීරගේ කටහඬින් ඇසීමට සැලැස්වීමය. මේ නිසා 71 කැරැල්ලේ ඉදිරිපෙළ සිටි විජේවීරවාදින් සංවිධානය අතහැර ගියහ. මෙම කට උත්තරය ඇසු ප්‍රේමපාල හේවාබටගේ සී.අයි.ඩී යේ මේසයක හිස රුවාගෙන ඉකි ගසා අඬන ලදි.
1988 - 89 භීෂණ සමය
1983 ජූලි 30 වනදා ජේ.ආර්. ජයවර්ධන රජය ජවිපෙ තහනම් කිරීම නිසා විජේවීරට යටිබිම් ගත වීමට සිදු විය. අනෙකුත් විකල්ප දේශපාලන ධාරාවල නායකයන් වූ වාසු , බාහු සැඟවී අප්‍රසිධව සිටියද විජේවීර ආයුධ සන්නද්ධ ක්‍රියාදාමයකට අවතීර්ණ විය. 1971 දී බොහෝ කැරලිකරුවන් ක්‍රියා කලේ ශික්ෂණයකින් යුතුවය. නමුත් 1988 -89 භීෂණ සමයේදී තමන් විප්ලවාදීන් යැයි කියාගත් අමනයන් මංකොල්ලකෑම් , මිනීමැරීම් මෙන්ම ස්ත්‍රී දුෂණ ද රිසි සේ කළහ. හිටපු අනුගාමිකයන්ටද භිෂණය මුදා හැරීමටද අමතක නොකළහ. මරාදැමුවන් අතර විජේවීර කෙරෙහි අසීමිත භක්තියෙන් ලේ දහඩිය වැගිරූ නන්දන මාරසිංහ ද විය.
ජවිපෙ විසින් මරාදමන ලද හිටපු ක්‍රියාධරයෙකු වූ නන්දසේන සිල්වා ගේ දියණිය වන රුවන්දි සිල්වා තමා පියා ගේ මරණය ගැන මෙසේ කියන්නීය.
වාමාංශිකයෙකු වූ මාගේ තාත්තා 1988 නොවැම්බර් 08 දා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් ඝාතනය කරන ලදී. ඔහු නමින් නන්දසේන සිල්වාය. ජීවිතයේ තිස් නම වැනි අවුරුද්දේදී ඔහු මරා දමන විට මා කුඩා දැරියකි. මා දන්නා පරිදි ඔහුගේ දේශපාලනය ආරම්භ වන්නේ 1971 කැරැල්ලට සමගාමීවය. ඒ 1971 කැරැල්ලට සම්බන්ධ වුවන් හා ඔහු අතර වූ දේශපාලන මිතුදම් නිසාවෙනි. මාගේ මතකයන් අතරේ ඔහු ඉතාමත් ප්‍රිය ජනක, සමාජයේ අනිත් මිනිසුන් උදෙසා වැඩ කළ පුද්ගලයෙකි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් 1988 නොවැම්බර් 08 දින මාගේ තාත්තා සාහසික ලෙස මරා දැමීමට ප්‍රධාන හේතුව වුයේ වාමාංශික මත දරන්නෙක් ලෙස එවකට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙහි දේශපාලනය ඔහු ප්‍රසිද්ධියේ හෙළා දුටු හෙයිනි. ඔහු ජාතිවාදයට සහ පුද්ගල ඝාතනයට එරෙහිව විවෘතව කතා කළේය. නන්දන මාරසිංහ සහ විජය කුමාරතුංග ඝාතනයන් ඔහු ප්‍රසිද්ධියේම හෙළා දැක්කේය. මාරසිංහ ඝාතනයෙන් පසු, තාත්තා නන්දන මාරසිංහයන්ගේ විශාල සේයාරුවක් ගේ ඉදිරිපස එල්ලා ඒ ගැන ශෝකයෙන් කතා කළ බව මට මතකය. ළදැරියක වූ මම මාරසිංහ යනු කවරෙක්දැයි ගැඹුරින් දැන නොසිටියෙමි. නමුත් තාත්තාගේ වේදනාව තුළින් ඔහු පිළිබඳව මා තුළ චිත්‍රණය වූ රුව දැනුදු මතකයේ තැන්පත්ව තිබේ.
මා සහ අක්කා අවසන් වරට තාත්තා දුටුවේ නොවැම්බර් 03 වෙනිදා පාසැල් නේවාසිකාගාරයේදීය. ඉන් පස් දිනක් ඇතුළත ඔහු මරා දැමිණ. ඔහු සමඟින් තවත් 04 දෙනකු ඝාතනයට ලක් විණ. දෙදෙනකු යාබදව තිබූ ගොවිපලවල් හී අයිතිකරුවෝ වූහ. ඒ දෙදෙනාම දෙමළ ජාතිකයන් වූ අතර කිසිදු කි්‍රයාකාරී දේශපාලනයක් නොකළවුන්ය. ඔවුන් දෙදෙනා ඝාතනය කරන ලද්දේ කුමන හේතුවක් නිසා දැයි මම අද ද නොදනිමි. අනෙක් දෙදෙනාගෙන් අයෙක් ගොවිපොළේ කටයුතු සඳහා අත් උදව්වට හොරණ ප්‍රදේශයේ සිට ආ වඩු කාර්මිකයෙකු වූ රෝහණය. දෙවැන්නා වුයේ ජයවර්ධන අන්කල්ය. (ඔහු වාමාංශික කි්‍රයාකාරිකයෙකු වූ වසන්ත දිසානායකයන්ගේ බාල සොහොයුරාය.) ජයවර්ධන අන්කල් එවකට කටුබැද්ද විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉංජිනේරු පීඨයේ ශිෂ්‍යයෙක් විය. සරසවි වසා දැමීම හේතුවෙන් ගෙදරට වී සිටි ඔහු වෘත්තියෙන් ගෘහ නිර්මාණ සැළසුම්කරුවෙකු වූ මගේ තාත්තාගෙන් ප්‍රායෝගික දෑ උගෙනීමට අපේ ගෙදරට විත් සිටි බව මට මතකය. ඔවුන් සියල්ලෝ අපේ නිවස තුළදීම අමු අමුවේ මරා දැමිණ. අනතුරුව නිවස මුළුමණින්ම ගිනිබත් කරන ලදී. සුරතලයට ඇති කරන්නට යැයි කියා රාවණඇල්ලේ තාත්තාගේ මිතුරෙකු මට ගෙනවිත් දී තිබූ මුව පැටවාද මරා දමා තිබිණ. මරණයට පෙර තාත්තාට වධ දුන්නා දැයි මම නොදනිමි. ජයවර්දන අන්කල් ගේ දකුණු අත කපා වෙන් කොට, තාත්තාගේ කඳින් වෙන් කළ හිස සමග අප නිවසට එන ප්‍රධාන පාරේහි ගසක එල්ලා තිබිණ. ඔහු වෙනුවෙන් අවමගුල් චාරිත්‍ර තහනම් කළ ඝාතකයින් එසේ කළහොත් අපෙන් පළිගන්නා බවට තර්ජනාත්මකව දන්වා තිබිණ. මටත්, අක්කාටත් තාත්තාගේ අවමංගල්‍යය තහනම් අඩවියක් විණ. ඔහු අපෙන් සමු නොගත්තේය. ඔහුගේ මුහුණ සිඹ සමු දෙන්නට මටත් අක්කාටත් නොහැකි විය. මට ලෝකය සහ ආදරය ගැන කියා දුන් තාත්තා ඒ තරම් බිහිසුණු මරණයක ගොදුරක් වූයේ ඇයි? ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායකයින්ගෙන් මට අදත් අසන්නට ඇති ප්‍රශ්නය එයයි.
ගිනිබත් කොට දැමූ ගේ දොරට යට වී ළමා විය පිළිබඳ මාගේ සියළු මතක සටහන් දැවී හළු විය. අඩුම වශයෙන් තාත්තාගේ සේයාරුවක් හෝ අපට ඉතිරි නොවිණ. එදා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙහි දේශපාලනය විවේචනය කළ පුද්ගලයින්ට ඔවුන් දුන් දඩුවම් එබඳු ය. ඒ ඝාතකයෝ අද වුවද නිදැල්ලේ හැසිරෙමින් සිටින බව මම දනිමි. ඒ රුධිරයේ වගකීමෙන් වත්මන් ජවිපෙ නායකයින්ට ගැළවී ගත හැක්කේ අප සමාජයක් වශයෙන් ශිෂ්ඨත්වයක් නොපෙනෙන මානයක ජීවත්වන බැවිනි. මගේ තාත්තාගේ ඝාතකයන්ට එරෙහිව නැගි සිටිය යුත්තේ කෙසේ දැයි මම අදටත් නොදනිමි.
(තාත්තා ගැන මගේ මතකය - රුවන්දි සිල්වා)
ඉල්මහ විරු සමරුව
ජවිපෙ ඉල් මහා සමරුව එක්තරා ආකාරයක උභතෝකෝටියකි. විරුවන් සහ ද්‍රෝහියන් යන ලේබල් දෙක පමණක් භාවිතා කරන ජවිපෙට මේ නිසා බලවත් ගැටළු ඇති වෙයි. රුවන්දි සිල්වා ගේ පියා මෘග ආකාරයෙන් ඝාතනය කල ජවිපෙ සාමාජිකයන් ආරක්ෂක අංශ අතින් පසුව මැරුම් කෑවේ නම් ඔවුන්ද අද ඉල්මහ විරු සමරුවේ උපහාරයට ලක්වන්නන් ය. 71 කැරැල්ලේ දී මිය ගිය සාමාජිකයන් විරුවන් වන අතර නොබියව හමුදාව සමග සටන් කල සහ වසර ගණන් ඝන කැලයේ සැඟවී ගරිල්ලා ජිවිත ගත කල බෝල සමරේ , ගරුසිංහ , රාහුල , කැප්ටන් සෙනෙවි , ඉලුක් සේනාරත්න වැන්නවුන් ද්‍රෝහියන්ය. 71 කැරැල්ල ලොකු අතුලගේ කුමන්ත්‍රණයක් නිසා ආරම්භ වූ බව කියා එහි වගකීම විජේවීර අත් හැරියේය. ඒ මතය අනුව කැරැල්ලට පෙර ඇසළමුල්ලේ බෝම්බ පිපිරීමෙන් මිය ගිය සාමාජිකයන් කුමන්ත්‍රණකරුවන් වේ . එසේම කැරැල්ලේ දී මියගිය සනත්, සුසිල් , සරත් විජේසිංහ, සුජාත හඳගම , සුභසිල කොඩිකාර ඇතුළු 5000 පමණ තරුණ තරුණියන් ද ද්‍රෝහීන් හෝ කුමන්ත්‍රණකරුවන් යැයි කියා ජවිපෙට වගකීමෙන් නිදහස් විය හැකිද?
ද්‍රෝහීන්ගෙන් සහ සහෝදරයන්ගෙන් පමණක් සමන්විත වී ඇති ලොව
අනෙකුත් දේශපාලන පක්ෂ වල මෙන් නොව ජවිපෙ සාමාජිකයන් බොහෝ විට (සෑම දෙනෙකුම නොවේ) අවට ලෝකය දෙස බලන්නේ අමුතු කණ්නාඩියකිනි. මේ කණ්නාඩියට අනුව ලෝකය සමන්විත වන්නේ ද්‍රෝහීන්ගෙන් සහ සහෝදරයන්ගෙන් පමණි. යම් කෙනෙක් පක්ෂය හැර ගියේ නම් ඒකාන්ත වශයෙන් ඔහු හෝ ඇය විනාශ කල යුතු ද්‍රෝහී පුද්ගලයෙකි. ඔහු හෝ ඇය මෙතක් කල කැප කිරීම් වලංගු නැත. පෙරදා සහෝදරයා සහ වීරයා වූ තැනැත්තා ද්‍රෝහියෙකු වීමට යන්නේ නිමේෂයකි. මේ ගැන රංජිත් හෙන්නායකආරච්චි මෙසේ කියයි.
71 සිටම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ තුළ මත ගැටුම් නිසා ඉන් ඉවත්ව ගිය කණ්ඩායම් සහ පුද්ගලයින් විශාල ප්‍රමාණයකි. ඉවත්ව ගිය අය ගැන පක‍ෂය සැමදාම කීවේ ''ද්‍රෝහීන්'', ''පාවාදෙන්නන් සහ ප්‍රතිගාමීන්'' කියායි. එමෙන්ම අලූතින් පක‍ෂයට එක්වන ලා බාලයන් අර පැරණි දෙයම වැමෑරූහ. එපමණක් නොව 87-90 දක්වා කාලය තුළ මෙසේ ඉවත්ව සිටි විශාල පිරිසක් කපාකොටා මරාදමනු ලැබීය. 71 ට ප්‍රථම පක‍ෂය ගොඩනැගීමට මුල් වූ අය සටන්වල අත්දැකීම් සහ දැනුම සම්භායරක් මේ සමගම වලපල්ලට යවනු ලැබීය. මඩම්පැල්ලේ සෙල්ටන් සිරිපාල, ෙජ්මිස් ඇතුගල, ටී.බී., මාරසිංහ, නන්දසේන, ආදීහු මේ අතරය. නමුත් පක‍ෂයේ නව සාමාජිකයන්ට මේ මරා දැමීම ප්‍රශ්නයක් නොවීය. එය සාධාරණීකරනය කරනු ලැබීය. නමුත් මේ ද්‍රෝහීන් කීම සහ ද්‍රෝහීන් විනාශ කිරීම අහම්බ සිදුවීම් නොව මෙය පක‍ෂයේ සම්ප්‍රධායයි. මෙය පක‍ෂයේ සංස්කෘතියයි. ඇත්තෙන්ම මෙය ලංකාවේ මෙවැනි දේශපාලනය තුළ උඩුදුවා තිබු පිළිකාවකි. දෙමළ 'විමුක්ති' කණ්ඩායම් තුළද මෙය මේ අයුරින්ම පැවතිණි. එදා 1969දී ධර්මසේකර, කුරුණෑගල ජයකොඩි, රත්නපුරේ පරාක්‍රම ආදීන්ට විෙජ්වීර, ලොකු අතුල, පියතිලක ආදීන් විසින් ද්‍රෝහීන්ය පැවසීය. පසුව ලොකු අතුල ආදින්ටද මේ ඉරණමම අත්විය. ( ඉල් මහ විරුසමරු සහ හෘද සාක‍ෂිය -රංජිත් හෙන්නායකආරච්චි)
අන්ධ අනුගාමිකයන් බිහි කිරීම
විචාරශිලිභාවයෙන් තොර අන්ධ අනුගාමිකයන් බිහි කිරීම ජවිපෙ තුල දක්නට ලැබෙන තවත් ප්‍රවණතාවයකි. පක්ෂයේ සැබෑ ඉතිහාසය සැඟවීම , සංස්කරණය කල ඉතිහාසයක් අනුගාමිකයන්ට ඉගැන්වීම , ප්‍රශ්න ඇසීම වෙනත් හැදෑරීම කිරීම අධෛර්ය කිරීම මගින් අනුගාමිකයන් අඳුරේ තබා ගැනීම සිදු කෙරේ. ජවිපෙ අනුගාමිකයන් අතර මුග්ධභාවය නඩත්තු කිරීම ගැන ජවිපෙ හිටපු සාමාජිකයෙකු වූ අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ මෙසේ කියයි.
සිංහල බස පමණක් දත්, සාමාන්‍ය උගතුන් වන, වැඩිය පොත පත නො කියවන, කියවීමේදී පක්ෂය විසින් නිර්දේශ කර ඇති ලේඛන පමණක් තෝරා ගන්නා මේ තරුණයෝ පක්ෂ පංති, කඳවුරු ආදියට සහභාගි වී තමන් පක්ෂයේ සාමාජිකයින් හැර ලෝකයේ අන් කිසිවකු විසින් අත් පත් කරගෙන නැති අවබෝධයකින් යුක්ත පිරිසකැයි තමන් ගැන අධි විශ්වාසයක් හා මානයක් ඇති කර ගනිති. ඉන් පසු ඔවුන් කියවන්නේත්, සවන් දෙන්නේත් පක්ෂය හරහා ගලා එන දැනුමට පමණි. පක්ෂය ඔවුන්ට ආගමක් වන්නේ එසේ ය. මේ ආගමික විශ්වාසය මත පදනම්ව ඔවුහු ලොව අන් සියලු දෙනා මිත්‍යා දෘෂ්ටිකයන් සේ සලකති. මේ පක්ෂවල නායකයෝ මීට වඩා බුද්ධිමත්තු ය. එහෙත්, ඔවුන්ගේ ගැටලුව වන්නේ ඔවුන් සාමාජිකයන් අතර මෙම මුග්ධත්වය නඩත්තු කිරීමයි. විශ්වාසවන්ත අනුගාමිකයන් පිරිසක් බිහි කර ගැනීම සඳහා මෙම මුග්ධත්වය නඩත්තු කිරීම හැර අලුත් ක්‍රමයක් ගැන අදහසක් ඔවුන්ට නැත. එහෙයින්, දැන දැන ම මේ ආගමික අන්තවාදීනට ශාස්තෲ භූමිකාව රඟපාති. මේවායින් බිහි වන්නේ හිට්ලර්ගේ නාසි පක්ෂයට ව්‍යූහාත්මක වශයෙන් වෙනස් නැති පක්ෂ ය. (ජවිපෙ ගිරා පෝතකයකු සමග පැයක් - අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ )
ජවිපෙ ක්‍රියාකාරිකයා නම් අප දන්නා මිනිසා වෙනුවට සුන්දර නව මිනිසකු පරමාදර්ශගත කිරීම වම හමුවේ ඇති අභියෝගයකි. අප මෙසේ කියූ විට, ජවිපෙ බැතිමතුන් කුපිත වනු ඇත. තාත්තලාගේ විශ්‍රාම වැටුපෙන් ජීවත් වන, සහෝදරියන් හෙවත් බිරියන් රෙදි මසා හම්බ කරන මුදලින් පවුල් නඩත්තු කරන, අනුන්ගෙන් ඉල්ලාගෙන කමිස අඳින, පුළුවන් නම් බස් එකේ ඉබ්බාට යන, හැම දේම නිකම් බලාපොරොත්තු වෙන, කට්ටියක් එක්ක ගොස් තේ බිවූ විට කිසිදාක බිල ගෙවීමට ඉදිරිපත් නො වන, ඉල්ලා ගත් පොතක් කිසිදා ආපසු නො දෙන, සමහර විට වැඩිය නො නාන, ව්‍යායාම නො කරන, ක්‍රීඩා අරහං, මත් පැන් නො බීම දැවැන්ත පෞරුෂ ලක්ෂණයක් ලෙස හුවා දක්වන, මානසික ගැටලුවලට මනෝ විද්‍යාත්මක ප්‍රතිකාර වෙනුවට පක්ෂ දේශපාලනය ආදේශ කරන, තමන් මාර පොරකි ය යන භින්නොන්මාද ලක්ෂණයෙන් පෙළෙන, පක්ෂ සාමාජිකයන් නො වන සෙසු මිනිසුන්ට ගේම් ගහන, පක්ෂ නායකයන් කියනවා නම් ඕනෑම බලු වැඩක් කරන ආදී ලක්ෂණ අඩු වැඩි වශයෙන් ඇති අප දන්නා ජවිපෙ ක්‍රියාකාරිකයා ඔබ සිතන තරම් සුන්දර, ආකර්ශනීය මිනිසකු නො වන බව වටහා ගැනීම අලුත් වීමේ දොරටුව වෙත ඔබ ගෙන යයි. ජවිපෙන් ගැලවුණු විගසින් ඔවුන් නින්දිත අන්දමින් නිරුවත් වන්නේ ඒ නිසා ය. (ලංකාවේ දෙමළ ජනයාගේ අරගලය හා දකුණේ සහෝදර වාමාංශිකයන්ගේ අරගල හෘදය සාක්ෂියකින් තොරව ධනපති ආණ්ඩුවලට පාවා දුන් ජවිපෙ මහත්වරුනි, චේ ගුවේ‍රාගෙන් ඉගෙන ගන්න! - අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ )
අන්තරේ සහ සිසු අරගල
සිසු අයිතීන් ලබා ගැනීම පිණිස වඩා පුළුල් ශිෂ්‍ය වියාපාරයක් හිමි ජවිපෙට විශාල කාර්යභාරයක් කල හැකිය. නමුත් ඒ වෙනුවට සිසු අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල් කිරීම තුලින් බොරදියේ මාළු බෑමේ ක්‍රමවේදය ජවිපෙ විසින් දිගින් දිගට කරගෙන යනු ලැබේ. මෙය දැන් යල් පැන ගිය ක්‍රමයක් පමණක් නොව මෙම විනාශකාරී ක්‍රමය ගැන මධ්‍යස්ත මතධාරී සිසුන් ද සිටින්නේ අවබෝධයෙනි. ජවිපෙ මොටිසෝරිය හෙවත් අන්තරයට බඳවා ගන්නේ අව වරප්‍රසාධිත, හීනමානය පහසුවෙන් වගා කල හැකි , පන්ති වෛරය මත ඕනෑම දෙයක් කිරීමට නොපසුබට සිසුන්ය. අන්තරයේ සිසුන් විභාග අසමත් අධ්‍යාපනික වශයෙන් කුජිත වුවන්ය. එබැවින් මොවුන් නායකත්වය දෙන සිසු අරගල ගැන අවශේෂ සිසහු සිටින්නේ හොඳ සිහි කල්පනාවෙනි. එම නිසා බොහෝ විශ්ව විද්‍යාලවල අන්තරය සහ එහි සාමාජිකයන් සැලකෙන්නේ තම අධ්‍යාපනය විනාශ කරගෙන අන්‍ය සිසුන්ගේ අධ්‍යාපනයට වින කැටීමට එන මාරයන් පිරිසක් ලෙසටය. එම නිසා සිසු අරගල එල රහිත මැර සංදර්ශන බවට පත් වේ. එසේම අන්තරයේ අමන වැඩ නිසා එම නිසා එස් .බි. වැන්නවුන්ට රිසි සේ විශ්ව විද්‍යාලවල තම න්‍යාය පත්‍ර ක්‍රියාත්මක කිරීමද සිසු මර්දනයට පිඹුරුපත් සකස් කිරීමටද මාර්ගය සැකසී ඇත. පාලකයන් සිසු මර්ධනයට අවශ්‍ය සියලුම පනත් සම්මත කර ගන්නේ අන්තරය විසින් කරන මරිකම් වලට පින්සිද්ද වන්නටය. අන්තරයේ අශික්ෂිත මෝඩ වැඩ අතර නවක වධයද විශේෂයෙන් සඳහන් කල යුතුය. එය සිසුන් නම්මවා ගැනීම සඳහා භාවිතා කල යල් පැනගිය කෙමනකි. දැන් මෙම කෙමනට විශාල ප්‍රචාරය දෙමින් පාලකයන් සියලු විශ්ව විද්‍යාල වල බුද්ධි අංශ පවා ස්ථාපිත කොට තිබේ. සාමාන්‍ය ජනයා දැන් විශ්ව විද්‍යාල අරගල දෙස බලන්නේ වපර ඇසෙනි. මෙම තත්වය ලඟා කර දුන්නේ අන්තරයි. මේ අනුව අන්තරය යනු පාලකයන්ට වෙස් වෙලාගත් ආශීර්වාදයකි.
විවේචන ඉවසීම සහ අතීත වැරදි ගැන සමාලෝචනය
විවේචන ඉවසීම සහ අතීත වැරදි ගැන සමාලෝචනය පිලිබඳ ජවිපෙට අත්තේ යහපත් ඉතිහාසයක් නොවේ. අතීත වැරදි ගැන සමාලෝචනය විශේෂයෙන් 1988, 89 කාලයේ මුදා හරින ලද මෘග ප්‍රචණ්ඩත්වය ගැන ෆ්ලැට් න්‍යායෙන් උත්තර දී ගැලවී යාම හැර ශ්‍රී ලංකික සමාජය ඉදිරියේ පිළිගත හැකි ස්වයන් විවේචනයකට ජවිපෙ යොමු නොවීම තුලින් තවමත් පක්ෂය පොදු ජනතාවගේ සැකයට පත්‍ර වී තිබේ. මේ ගැන සරත් දිසානායක මෙසේ සඳහන් කරයි.
අප දන්නා ජවිපෙ යනු තමන්ගෙන් වෙන්ව ගිය පුද්ගලයා යනු තමනගේ ප්‍රධානතම සතුරා බවට පත්කරගන්නා දේශපාලන පක්ෂයකි....විවේචන අත්‍යාවශ්‍යය. එය ඕනෑම සමාජ සංවිධානයක දියුණුවට අත්‍යාවශ්‍ය වූවකි. එහෙත් එකී පුද්ගලයාට හෝ සංවිධානයට එකී විවේචනය අවශෝෂණය කරගත හැකි පරිදි එකී විවේචනයේ විවෘතභාවය රැදී තිබිය යුතුය. ද්වේෂ සහගත විවේචනයකින් අනෙකා යටපත් වනවා මිසෙක ගොඩනැගීමක් වන්නේ නැත. (ජවිපෙ නව වාම ප්‍රවණතාව පිළිබඳ නිරීක්ෂණ කිහිපයක් - සරත් දිසානායක)
ද්‍රෝහීන්ට දඬුවම් කිරීම යලි පුනරුක්තියේ
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට ද්‍රෝහී වූවන්ට කිසිදු සමාවක් නොදෙන බවත් ඔවුන් නිසි දඬුවම් දෙන බවත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා මහතා පසුගියදා චේ සමරු උත්සවය අමතමින් ජයවර්ධන කේන්ද්‍රයේදී පැවසිය. මෙම දඬුවම කුමක්ද යන්න ඔහු පවසා නැත. එය 1988 , 89 දී මෙන් බෙලි කපා ප්‍රදර්ශනය කරන අන්දමේ එකක් ද යන්න ටිල්වින් සිල්වා පැහැදිලි කොට නැත. මේ ගැන මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් අදහස් දක්වන්නේ මෙසේය.
ද්‍රෝහීන්ට දඬුවම් කිරීම යනුවෙන් ජ.වි.පෙ. අදහස් කරන්නේ ඔවුන්ට පහර දීම හා ඔවුන් මරා දැමීමයි. මෙයයි. පන්ති අරගලයට ද්‍රෝහී පිළිවෙත. මෙය ජ.වි.පෙරමුණේ උපන් ගෙයි ගතියකි. ඔවුහු 1971 දී විරුද්ධ මත දැරූවන්ට පහර දුන්හ. 1989 දී ඔවුන් මරා දැමූහ. දයාපතිරණ නන්දන මාරසිංහ, බදුල්ලේ පිටවල, පේරාදෙණියේ ගුණපාල හා තවත් අය එසේ විරුද්ධ මත දරා ජ.වි.පෙන් මැරුම් කෑවත් අතර වෙති. (ජවිපෙ විමතික සහෝදරවරුන් වෙතයි මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත්)
ජවිපෙ විසින් ලක් ජනතාවට ලබා දුන් දේ කුමක්ද ?
මෙතෙක් ජවිපෙ විසින් ලක් ජනතාවට ලබා දුන් සාධනීය දේ කුමක්ද යන්න විමසීමට කාලය එළැඹ තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍රියාවලියට සහභගි වූ පුද්ගලයන් / පක්ෂ තම තමන් විසින් කල විනාශයන් වලට අමතරව යම් යම් ප්‍රතිලාභ ජනතාවට ලබා දී ඇති බව ඉතිහාසය විමසා බැලීමේදී පෙනී යයි. ඩී එස් සේනානායක ගොවි ජනපද ඇති කළේය. ඩඩ්ලි වගා සංග්‍රාමය දියත් කළේය. බණ්ඩාරනායක දෙමහල්ලන් ජනසතු කිරීම් කොට යම් යම් ප්‍රතිලාභ ජනතාවට දීමට උත්සුක වුහ. එන් එම් හා කොල්වින් වැඩකරන ජනතාවට සහන ලබා දුන්නේය. ජේ ආර් මහවැලිය කළේය. ප්‍රේමදාස උදාගම කළේය. මහින්ද රාජපක්ෂ යුද්දය නිම කළේය. නමුත් ජවිපෙ මෙතෙක් උද්ගෝෂණ , වර්ජන කොට ජනතාවට ලබා දුන් දෙය කුමක්දැයි හෙළි කිරීම පක්ෂයේ වගකීම වේ. ඝාතන කිරීම්, තරුණයන් ධනපති දන්ගෙඩියට ගෙනයාම, කෝටි ගණන් වටිනා ගොඩනැගිලි දේපොළ ගිනි තැබීම, බස් ගිනි තැබීම වැනි අසහනාධාර හැර සාධනීය යමක් ජනතාවට දුන්නේද යන්න ජවිපෙ හමුවේ ඇති ප්‍රශ්නයයි. ආර්ථික ඝාතකයෙකු ලෙස 1988-89 සමයේදී ජවිපෙ බස් රථ දහසකට වඩා ගිනි තබා විනාශ කළේය. ගොඩනැගිලි විනාශ කළේය. දේපොළ විනාශ කිරීම් අතින් ජවිපෙ දෙවැනි වූයේ ප්‍රභාකරන්ගේ එල්ටීටීයට පමණි.
ජවිපෙ පුනරුත්තාපනය කිරීම
ජවිපෙ පුනරුත්තාපනය කිරීමට ගිය සැමටම සිදු වුයේ අත පුලුස්සා ගන්නටය. මුලින්ම ජවිපෙ පුනරුත්තාපනය කොට එහි ජාතිවාදී ප්‍රවණතා නිශේධනය කිරීමට උත්සහ කලේ සුසිල් සිරිවර්දනයි. නමුත් ඔහුගේ උත්සාහය ඔහුටම පරාවලල්ලක් විය. ඉන්පසු ගතවූ කාලය තුල සුනිලා අබේසේකර ද මෙම කාර්යට අත ගැසුවාය. ඇයටද සුසිල්ට මෙන් ජවිපෙ ගිරා පෝතකයන්ගේ සී අයි ඒ කුමන්ත්‍රණ භිතිකා වලට මුහුණ දීමට සිදු වුවාය. පක්ෂය විසින් සුනිලා අබේසේකර ගැන ඔත්තු බැලීමට යොදවන ලද්දේ නන්දන මාරසිංහගේ බිරිඳ වූ පද්මා මාරසිංහයි. ජවිපෙ විසින් නන්දන මාරසිංහ මරා දැමීමෙන් පසුව අසරණ වූ පද්මා මාරසිංහට සෙවන දුන්නේ සුනිලා අබේසේකර සහ කෙලි සේනානායකයි.
ජවිපෙ සාධනීය දේශපාලන බලවේගයක් ලෙසට
ජවිපෙට සාධනීය දේශපාලන බලවේගයක් ලෙසට තවමත් පෙරමුණට පැමිණිය හැකි ජවය සහ ශක්තිය තිබේ. නමුත් මෙම ජවය සහ ශක්තිය විනාශකාරී ලෙස නොව එලදායි ලෙස යොදා ගැනීම පක්ෂයේ නායකයන්ගේ කාර්යභාරයකි. මෙතෙක් කල් කලේ අන්ධ ලෙස අනුගමිකයන් රවටා පුස් වෙඩි වැනි විරෝධතා පවත්වා පොලිසියට ගල් ගසා පොලිසිය කුපිත කොට වෙඩි තබ්බවාගෙන ඉදිරි පෙළ සිටින මෝඩ අනුගමිකයෙකුගේ ජීවිතය බිල්ලට දී ඉන්පසු ඔහුගේ මළකුණ කරතබාගෙන රට වටේ යාමය. එය යල් පැන ගිය සහ අමන ක්‍රමවේදයකි. එසේම දුෂණයේ සහ සදාචාරය වැහැරීමේ ජීවමාන උදාහරණය වන හිටපු අගවිනිසුරු සරත් එන් ද සිල්වා පෙරට දමාගෙන ආණ්ඩුවේ වංචා දුෂණ සෙවීමට පත් කල සෝඩා බෝතල් ව්‍යාපෘතියටද සිදු වූ දෙයක් දැන ගැනීමට නොමැත. ජවිපෙ කල යුත්තේ මෙවැනි ගොබ්බ සංදර්ශන , මිනීමැරුම්, ආර්ථික ඝාතක පසුගාමී ක්‍රියා වලින් මිදී නව ප්‍රගතිශීලි බලවේගයක් වීමය.
මේ වන විට ජනතාව තුල ඇති දේශපාලන සවිඥානික බව ඉතා තදින් වැහැරී තිබේ. ජනතාවට දේශපාලනික වශයෙන් සවිඥානික භාවයක් ලබා දීමේ නොහැකියාව නිසා අද පබාලා , අනර්කලීලා වැනි දේශපාලනය ගැන මෙලෝ හසරක් නොදන්නා පියර බබුන් පාර්ලිමේන්තුවට පිවිස ඇත. ජනතාවගේ දේශපාලන සවිඥානික බව මොට කිරීමට ජවිපෙද දායක වී තිබේ. එම නිසා තම වැරදි වලින් පිරි අතීතය අතහැර නව වර්තමානයකට, සාධනීය දේශපාලනයකට අවතීර්ණ වීමට ජවිපෙ උත්සහ ගත යුතුව ඇත. එයට තවමත් ප්‍රමාද නැත.
Post a Comment