සිංහල දෙමළ සහෝදරත්වයේ නාමයෙන් කරන පුංචි ඉල්ලීමක්

මේ පොඩි ලිපිය ලියන්න හිතුවේ මා දැනට සිටිනා විශ්වවිද්‍යාලයේම වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලබන යාපනයේ දෙමළ සහෝදරවරුන් කිහිප දෙනෙකු සමග දින කිහිපයක් තිස්සේ වරින් වර ඇති වූ සාකච්ඡාවක ප්‍රතිඵලයක් හැටියටයි. අද යාපනයේ වැසියන් විශාල ලෙස පීඩාවට පත්ව සිටිනවා විශාල සංඛ්‍යා වශයෙන් එහාට පැමිණෙන සිංහල සංචාරකයන් හා වන්දනාකරුවන් නිසා. ඒ එතරම් විශාල ජන පිරිසකට අවශ්‍ය පහසුකම් ඒ ප්‍රදේශයේ හිග බැවින්.ඒ නිසා වැසිකිලි ලෙස බාවිතා වන්නේ ඇතැම්විට පොදු ඉඩම් පිට්ටනි වැනි ස්ථාන. ඒ වගේම එකවර විශාල සංචාරක පිරිස් සෑම දිනෙකම අපි ජීවත්වන ප්‍රදේශයේ රෑ දවල් නැතිව සැරිසරන්න ගත්තොත් එය අපගේ එදිනෙදා ජීවිතයට කොතරම් බලපාවිදැයි මෙය කියවන ඕනෑම කෙනෙකුට වැටහෙනවා ඇති.

එසේ ම නල්ලූර් කන්දසාමී කෝවිල ඉදිරිපිට පදික වේදිකාවේ කුඩා කඩ දමාගෙන සිටින පිටතින් ගිය වෙළෙන්දන් තමන්ට අවශ්‍ය වැසිකිළි පහසුකම් නැති බැවින් ඒ කටයුත්ත සඳහා බාවිතා කරන්නෙත් කෝවිල් භූමියට අයත් ඉඩමමයි. නමුත් ඒ ගැන නෙවෙයි මම ලියන්න යන්නේ.

යාපනයට යන බොහෝ දෙනෙකුට ඒ ප්‍රදෙශයේ ජීවත්වන අයගේ සංස්කෘතිය ගැන අවබෝධය අඩුකම නිසා දෙමළ වැසියන්ගේ හිත් රිදවන බොහෝ දෑ අද සිදුවෙමින් පවතිනවා. දෙමළ හින්දු අය තම පූජ්‍යස්ථානවල ලිං සලකන්නේ ශුද්ද වූ ස්ථාන හැටියට. ඒ ලිං ජලය නෑමට ඇඳුම් සේදීමට පාවිච්චි කරන්නේ නෑ. නමුත් අද එහි යන සිංහල ජනයා විශාල ලෙස එය සිදුකරනවා. එය හින්දු ජනයා ගේ හිත් දැඩිලෙස පාරවන්නක්. දෙවනුව ඔවුන් පූජ්‍යස්ථාන ගොඩනැගිල්ල තුළ ද ඉන් පිටත ද ගමන් කරන්නේ අපි දාගැබ පැදකුණු කරන ආකාරයටයි. එනම් දකුණු අත නිතරම පූජනීය ස්ථානය දෙසට පවතින ලෙස. වම් අත ඒ දෙසට තිබෙන ලෙස ගමන් කළහොත් ඒය සැලකෙන්නේ ආගමික ස්ථානයට කරන අපහාසයක් ලෙස. මේ ගැනත් එහි යන අයට අවබෝධයක් නෑ. අපේ බුදුපිළිමය ඇති විහාර ගෙට පිටින් පැමිනෙන කෙනෙක් සපත්තු දමාගෙන හෝ තොප්පියක් දමාගෙන ගියොත් එය කොහොම පිළිගනීවිදැ'යි ඔබම හිතන්න.? සාමාන්‍ය හින්දු ජනයාට මේවා සුලු කාරණා නොවෙයි. නමුත් ඒවා වෙනස් කරන්න ඔවුන්ට හැකියාවක් නෑ. පහුගිය දා බුදුදහමට නිගරු කළාය කියා 'අකෝන්'ට රටට ඇතුළුවීම ද තහනම් කළා සේ තම ආගමික විශ්වාසවලට අපහාසවන ලෙස කටයුතු කරන කාට හෝ එරෙහිව කිසිම තීරණයක් ගැනීමට දෙමළ ජනයාට නොහැකි බව අපි හැම දෙනා ම දන්නවා නේ.

තව බොහෝ කරුණු ඇතත් තව එක්කරුණක් ගැන විතරක් සඳහන් කර මේ ලිපිය හමාර කරනවා. ඒ මෑතක සිට උතුරට පැමිණෙන හමුදාවේ පිරිස්වල පවුල්වල අයට නවාතැන් දීමට යාපනයේ වැසියන්ට සිදුවීමයි. මෙය සිදුවන්නේ "හෙට/අනිද්දා අපේ පවුලෙ මෙච්චර පිරිසක් යාපනයට එනවා. දවස් දෙකක් ඒ අයට ඕගොල්ලන්ගෙ ගෙදර නවාතැන් දෙන්න" කියා කරන ඉල්ලීමක් ලෙසට. ඇතම් තැනක මෙය බලය යොදා කළ අවස්ථාත් ඇති බව මාගේ මිත්‍රයන් පැවසුවා. මෙය සිදු වෙනවා ඇත්තේ යාපනයට එන පිරිස්වලට අවශ්‍ය තරම් නවාතැන් පහසුකම් නැතිකම නිසාත් යාපනයට එන තම ඥාතීන් නිසි පහසුකම් නොමැතිව දවස් ගතකිරීමට ඉඩහැරීම යාපනයේ සිටින තමන්ගෙ වගකීම් පැහැර හැරීමක් ලෙස එහි සේවය කරන හමුදා භටයින් සිතන නිසාත් විය හැකියි. නමුත් මහනුවර කොතරම් නවාතැන් ප්‍රශ්න තිබුනත් අම්පාරෙන් එහියන මට නන්නාදුණන ගෙදරක නවාතැන් සකසා දෙන්න එහිසේවය කරන මගේ හමුදා ඥාතියෙකුට බෑ. එහෙම ඉල්ලීමක් කරන්න වත් කවුරුවත් උත්සාහ කරන්නේ නෑ. නමුත් මෙය අද යාපනයේ සිදුවෙමින් පවතිනවා.

මෙය ලියන්න ආසන්නතම හේතුව වුනේ අප අතර සිටින එක් මිත්‍රයෙකුගේ නිවසට පෙරේදා පැමිණි හමුදා බට පිරිසක් තව දින දෙකකින් යාපනයට එන තම ඥාතීන්ට නවාතැන් සපයන ලෙස ඔහුගේ වයෝවෘධ දෙමාපියන්ට පැවසීමයි. මාගේ මිත්‍රයා මෙයින් දැඩි හිත් පීඩාවට පත්ව සිටිනවා. මේ කතාව ඇසූ එක් සිංහල සහෝදරයෙක් කියා සිටියේ ඇයි ඔයා අධිකරණයට යන්නේ නැත්තේ, මේක මානව අය්තිවාසිකම් කඩවීමක් කියායි. නමුත් මාගේ දෙමළ මිත්‍රයාගේ පිළිතුර ඉතාම වැදගත්. ඔහු කීවේ මට අධිකරනයෙන් වත් දෙමළ දේසපාලකයන්ගෙන්වත් මේකට උත්තර හොයන්න ඕන නෑ. ඒකෙන් වෙන්නෙ අපි තව භේදවෙන එක. සිංහල අය අතර මේක සාකච්ඡාවට ගැනිලා මේව නවත්ත ගන්න ක්‍රමයක් ඇතිවෙන එකයි මට ඕන කියායි. යාපනයට එන ජන සංඛ්‍යාව එහි ඇති පහසුකම්වල ප්‍රමානයට සීමා කළහොත් හමුදාවට අපේ ගෙවල් ගන්නට වෙන එක්ක නෑ කියායි.

මේ කියවන හැමගෙන්ම ඉල්ලනවා මේ කාරණයට හැකි ආකාරයෙන් මැදිහත් වෙන්න. මිනිස්සු දැනුවත් කරන්න පුළුවන් හැම ක්‍රියා මාර්ගයක්ම ගන්න. ඔබ දන්නා මාධ්‍යවලට සම්බන්ධ අය ඉන්නවානම් මේ ගැන ලියන්න සාකච්ඡාකරන්න පොළඹවන්න. රජය හෝ එහි යන ජනයා විවේචනය කරන්න නෙවෙයි. එය මගේ මිතුරාගේ බලාපොරොත්තුව නෙවෙයි. ඒ වෙනුවට ඔවුන් දැනුවත් කරන්න.

අප නොදන්නා කාලයේ දෙමළ ජනයා අප රට තුළ අවමානයට ලක්ව ඇත්නම් එයට අපට කරන්නට දෙයක් ඉතිරිව නෑ. ඒත් අප ජීවත්වන කාලය තුළ සිදුවන එවැනි දේ සම්බන්ධයෙන් අපට වගකීමක් තිබෙනවා. මේ කියවන (පෙර ලිපිවල මා ඉදිරිපත් කර ඇති අදහස්වලට පක්ෂ විපක්ෂ) සහෝදර සහොදරියන් හැම කෙනෙක්ම පුලුවන් යමක් කරයි කියල අපේක්ෂා කරනවා.

http://pitastharayablog.blogspot.com/